Morgunn - 01.06.1926, Síða 88

82
MORGUNN
Ástæðna minna vegna gat eg eltki í'arið suður meS*
drenginn.
Eg haföi sem aðrir lieyrt um lækningaáhrif frk. Margrét-
ar Thorlacius á Öxnafelli. Eg skrifaöi henni með janúarpósti
1925. Einni viku eftir aö bréfiö var slcrifaö, dreymdi mig
eftirfylgjandi draum.
Eg þóttist koma út og sé livar maöur kemur ofan tún-
blettinn, sem er fyrir ofan lvúsiö. Ilann var í gráum fötum
með dökkan liatt. Hár maður og grannur með dökt yfirskegg.
Eg þykist ganga þegar inn aftur. En rétt með sama kemur
maður þessi inn á gólfið. Hann kastar kveöju á okkur og
segir til mín: „Átti eg aö hjálpa þér.“ Eg þóttist vita að
þetta væri Friðrik huldumaður og sagöi honum, aö það væri
mín innilegasta ósk, aö hann hjálpaði drengnum mínum, ef
hann gæti það. Hann sagðist ekki vita, hvort það væri mögu-
legt. Hann tekur svo drenginn í fang sér og þuklar hann
lengi. Setur svo drenginn á gólfiö og þykir mér þá, aö hann
geti staðiö í fótinn og gengið svolítiö. Maöurinn segir: „Með
guðs lijálp get eg hjálpað, en þú mátt ekki vonast eftir
hráðum bata.“
Þá dettur mér í hug, að nú þurfi eg aö fá peninga að
láni til að borga lionum hjálpina. • Hann snýr sér strax að
mér eins og hann hafi heyrt þaö, sem eg hugsaði, og segir:
„Peninga tek eg ekki, en þakklætis krefst eg.“ Ilann fer svo
út, en segir um leið: „Eg er ekki farinn fyrir fult og alt.“
Næstu kvöld um kl. 9 sagði drengurinn fleirum sinnum
viö mig: „Mamma, sérðu manninn,“ og benti að dyrunum.
Ilann grét þá mikið um stund, sem hann var ekki vanur
að gera.
Frá þessum degi fór drengnum dagbatnandi og er nú
nær albata.
Haraldur læknir var mjög andstæöur því, að þessar lækn-
ingar ættu sér stað. Ilann skoðaði drenginn eftir þetta og
sagðist verða að þakka þennan bata á drengnum einliverj-
um yfirnáttvvrlegum krafti.
Mig hefir oft dreymt þennan sania mann síðan, og síð-