Morgunn - 01.12.1942, Blaðsíða 48

174
MORGUNN
en að ungfrú Rose væri sofandi, þegar á henni urðu
skyndilega auðsæ öll sjúkdómseinkenni systur minnar
og jafnframt fór hún að biðja frú Fair með mestu ákefð,
að fara niður til mín, því að ég vær} ein með henni, nfl.
systur minni, niðri. Munnur hennar virtist verða þurr
og skrælnaður, tungan hékk máttvana út úr munninum,
andardrátturinn varð örðugur og í stuttu máli sagt, á
andliti hennar komu greinilega fram öll sjúkdómsein-
kennin, sem voru mótuð á andliti systur minnar, sem lá
sofandi í herbergi sínu niðri.
Frú Fair skildi þetta svo, að systir mín héldi að ég
væri orðin þreytt, og hefði þess vegna komið í gegn hjá
ungfrú Rose til að láta sig vita um það. Ásigkomulag
ungfrú Rose, er hún vaknaði, virtist staðfesta að svo
hafi verið. Hún var yfirkomin af óskaplegri þreytu og
máttleysi og kvaðst mundu vera að deyja, samt var
henni þá ókunnugt um, að systir mín var einmitt í þessu
ástandi. Systir mín mundi ekkert af þessu þegar hún
var orðin svo frísk, að við gátum spurt hana.
1 þessu sambandi langar mig að geta þess, að ég hefi
einu sinni séð sálræna ljósmynd, þar sem á plötuna
hafði komið mynd af manni, sem enn var lifandi á jörð-
unni, og var vitanlega ekki viðstaddur er myndin var
tekin, heldur á fjarlægum stað. Það er örðugt að vita
hvaða nafni á að nefna þennan dularfulla líkama lif-
andi manns. Ef til vil er orðið ,,hugsanagerfi“ heppi-
legast, þótt það bendi til líflausrar myndar en ekki vits-
munaveru, en mörg þessi svo nefndu ,,hugsanagerfi“
tala og koma með skynsamlegar orðsendingar. Stund-
um virðast þau birtast að vilja mannsins, en stundum
án þess að um nokkra sjálfsvitandi tilætlun hans hafi
verið að ræða.
Mér hefir verið sagt, að sjálf hafi ég birzt vini mín-
um í margra mílna fjarlægð og átt við hann langar rök-
ræður, á sömu stundu og ég var í heimsókn hjá öðrum
vini mínum og ræddi við hann af miklu kappi. Ég veit