Morgunn - 01.12.1942, Blaðsíða 19

MO RG UNN
145
serri hann hefði komið mér fyrir sjónir. Er ég hafði lýst
manninum, leit bílstjórinn allt í einu upp frá vinnu
sinni og segir: „Þetta er mjög nákvæm lýsing á Stjána
bláa. Ekki skil ég í því að hann myndi vilja gera mér
mein, ég hélt heldur að við hefðum verið góðir kunn-
ingjar".
Ég sagði, að ég teldi, að hann myndi hafa haft allt
annan tilgang en þann, að gera honum mein. Mér
hefði virzt hann, — þ. e. Kristján, — horfa þannig til
hans, að hann myndi hafa verið þess albúinn að hjálpa
honum. Eða hvernig heldurðu að hefði farið, ef þú hefð-
ir haldið sama hraða og er ég ávarpaði þig? Hann taldi
það mjög óvíst, að bíll og farþegar hefðu þá komizt
óskemmdir frá því, að svona snögglega þurfti að nema
staðar.
Okkur kom því saman um, að réttara væri að hugsa
hlýtt til Stjána og þakka honum hjálp hans, heldur
en að bölva honum fyrir það, að vera að flækjast þarna,
og kenna honum um að svona hefði farið. Ég tel alveg
víst, að við með þessu höfðum tekið alveg rétta stefnu
í málinu.
Síðan hefi ég gert mér það að skyldu, er ég hefi
munað eftir þessu atviki, að hugsa svo hlýtt til Stjána,
sem mér er unnt, og þakka honum hjálp hans og biðja
guð að gefa honum vilja og mátt til þess að vera alls
staðar til góðs.
Ég vil að lokum geta þess, að er þetta gerðist, hafði
ég aldrei heyrt talað um Kristján bláa og afdrif hans,
svo að um hugsun frá mér var ekki að tala viðvíkjandi
honum.
Og að lokum þetta.
Ekki er víst nema öðruvísi hefði farið, ef ég, er
ég sá manninn ganga yið hlið bílsins, — hefði hugs-
að eitthvað á þessa leið: ,,Er hann nú kominn bölvað-
ur Stapadraugurinn, fari hann norður og niður til þess
neðsta, þar sem hann á heima“. — Þetta hafa, því mið-
10