Morgunn - 01.12.1942, Blaðsíða 49

M O R G U N N
175
ekki til, að ég þá hafi svo mikið sem hugsað til hins
vinarins, sem sá mig þó og talaði við mig jafnhliða, og
ég hefi alla ástæðu til að ætla, að mér hafi ekki veitt
af öllum kröftum mínum í samræðunum, þar sem ég
var vitandi vits gestkomandi.
En ég vík aftur að ljósmyndinni, sem sjálfur eigand-
inn sýndi mér. Hún hafði oftar en einu sinni „setið
fyrir“ hjá ljósmyndamiðlum og fengið frábærlega
ljósar og auðþekkjanlegar myndir af framliðnum ást-
vinum á myndaplöturnar, en henni til mikillar undrunar
kom í þetta sinn fram á plötuna mynd af bróður henn-
ar, sem var á lífi og átti heima all-langt í burtu. Síðar
gekk hún úr skugga um að hann hafði enga hugmynd
um það, sem gerzt hafði. Þetta atriði virðist andmæla
þeirri tilgátu, að andar þurfi vitandi vits að holdgast eða
,,materialiserast“ til þess að unnt sé að ná Ijósmynd af
þeim á plötu.
Eftir að ég ritaði það, sem hér á undan er skráð, gerð-
ist furðulegur atburður, sem ég hygg að mönnum þyki
merkilegur. Tveim árum síðar en þeir atburðir gerðust,
sem áður getur, lagði frú Fair upp í ferð til Tasmania
í Ástralíu. Henni hafði þótt leitt, að geta ekki komið því
við áður en hún fór frá Englandi, að fara í heimsókn
á vissan stað í Devonshire. Hún hafði verið sannfærð um
að þar biði sín töluvert ,,líknarstarf“ og hafði auk þess
haft aðrar, persónulegar ástæður til að vilja fara þang-
að. Átta mánuðum eftir burtför hennar lögðu þær af
stað, ungfrú Rose og önnur vinkona frú Fair. til þess
að leysa af hendi eitthvað af því verki, sem hún hafði
ætlað að vinna í þessu héraði. Skömmu eftir að þær
höfðu lagt af stað, settist ungfrú Rose niður við veg-*
brúnina til að hvíla sig, og varð þess því nær samstundis
vör, að andi frú Fair var þar kominn til þeirra. Ungfrú
Rose benti vinkonu sinni að koma til sín. Því næst talaði
einhver í gegn um ungfrú Rose og brátt spannst langt
og auðvelt samtal. Röddin, sem talaði, lét í Ijós óánægju