Morgunn - 01.12.1942, Blaðsíða 74

200
M O R G U N N
„Þjónustubundnir andar„
Prédikun flutt fyrir Frjálslynda söfnuðinn í
Reykjavík, Allra sálna messu 1942.
Friöur, náð og blessun sé með yður öllum,
jarðneskum og ekki-jarðneskum, sem eruð
saman hér í helgidóminum
Ég minnist þess, að hafa einu sinni staðið lengi fyr-
ir framan gamla mynd í gamalli kirkju suður í lönd-
um. I önvegi sat María guðsmóðir með heil, Ritning á
hnjánum, en umhverfis hana stóðu hinir heiðnu spek-
ingar Fornaldarinnar og hlustuðu hugfangnir á hana
útskýra sannindi hinnar heilögu bókar.
Myndinni var sjálfsagt æði ábótavant frá listrænu
sjónarmíði, en sannindin, sem hún túlkaði, voru mér
dýrmæt, því í þessari mynd var æfagömul tjáning
kirkjunnar á því, að hinn endanlegi dómur yfir manns-
sálinni sé ekki felldur, þegar er hún fer af jarðneska
heiminum, heldur haldi kærleikur Guðs áfram að leið-
beina hinu megin grafarinnar, og að kærleiksríkar ver-
ur starfi þar eins og hér að því að leiðbeina, fræða og
lypta.
Kirkjukenningarnar hnigu lengi vel, og hníga enn
að því, að um ekkert slíkt líknarstarf sé að ræða í
hinum heiminum, því að þegar eftir andlátið fari sálin
annað hvort í eilífa kvöl eða eilífa sælu, og það er
hin raunverulega lútherska kirkjukenning, og þess
vegna hefir lútherska kirkjan þurrkað út úr safni helgi-
daga sinna hinn ævaforna minningardag framliðinna
manna, Allra sálna messu. Oss hefir verið kennt, að
fyrir látna menn stoði engar bænir, þeir séu þegar
komnir á þann stað, sem þeim sé ætlaður til eilífðar,
og meðan menn trúðu því, var ástæðulaust með öllu