Morgunn - 01.12.1942, Blaðsíða 59

MORGUNN
185
sterkari nú en nokkru sinni fyrr. Ég veit, að ég er að
vaxa upp í himininn. Sólin ljómar yfir höfði mínu. Af
gnægð sinni gefur jörðin mér næring, en himinínn
sendir mér endurskin af óþekktum veröldum. Þú segir
mér, að sálin sé ekkert annað en niðurstaðan af líkam-
legri orku. Seg þú mér þá, hvernig stendur á því, að
leiptur sálar minnar verða sterkust nú, þegar líkams-
orkan er að þverra. Veturinn er að setjast á höfuð mitt.
en hiS eilífa vor býr í hjarta mínu, og þar finn ég nú
á þessu augnabliki ilminn af liljum, fjólum og rósum,
eins og ég fann hann fyrir tuttugu árum. Því nær, sem
ég færist endalokum mínum hér, því ljósara heyri ég
hinar eilífu hljómkviður þeirra veralda, sem bíða mín“.
,,Það er undursamlegt, en þó er það svo einfalt. Það
er eins og álfasaga, og samt er það raunveruleiki. 1
hálfa öld hefi ég verið að s krifa hugsanir mínar,
búa þær í bundið mál og óbundið, í sögu og heimspeki,
í sjónleiki og ævintýri, í ádeilur, óður og söngva. Öll
þessi form hefi ég reynt, og þó finn ég nú, að ég hefi
ekki sagt þúsundasta hlutann af því, sem innra með
mér býr. Þegar ég hverf í gröfina, get ég sagt eins og
margir aðrir: ég hefi lokið dagsverki mínu, en ég get
ekki sagt, að ég hafi lokið lífi mínu. Dagurinn minn
byrjar aftur með næsta morgni. Gröfin er ekki eins og
gata, sem er lokuð í endann, hún er opin gata, sem
maður gengur í gegn um. Hún lokast í ljósaskiptunum
og opnast aftur í dögun“.
Göthe
segir frá því, að einu sinni hafi hann séð sína eigin mynd
koma móti sér. Sá hann þá ekki tvífara sinn?