Morgunn - 01.12.1942, Blaðsíða 9

MORGUNN
135
kominn á annað tilverusvið hafði honum tekizt að sætta
okkur vinina. En hann hafði í lífinu verið jafn góður
vinur okkar beggja. Ég hefi oft þakkað Níelsi fyrir
þessa góðvild, og vona ég að það þakklæti hafi náð
til hans.
Og að síðustu. Ég vona að ég mæti Þorsteini vini
mínum, er ég kem yfir á næsta tilverusvið, og þá verði
hann annaðhvort með sokkana undir hendinni éða í
þeim, því að þá mun ég áreiðanlega kannast við hann.
Ég vona að Níels verði þar með, og að hann þurfi aldrei
að bera sáttarorð á milli okkar.
En væri þetta rétt svona, er það ekki sönnun þess,
sem ég hefi drepið á áður, að dásamlegt er til þess
að vita, að vinir okkar, sem farnir eru, fylgjast með
okkur og gera allt, sem í þeirra valdi stendur til þess
að hjálpa okkur?
Kvöldskuggarnír.
Snemma á árinun 1938 fékk ég bréf frá fullorðinni
konu. Hún átti heima í afskekktri sveit á Norðurlandi.
Ég hafði aðeins séð þessa konu tvisvar, að öðru leyti
þekkti ég hana ekkert, og ekki heldur neítt til stað-
hátta þar, sem hún átti heima. Hún hafði aðeins kom-
ið til mín, er hún var að heimsækja mann sinn, — sem
var mjög fulloi’ðinn maður, — en hann dvaldi þá á
sjúkrahúsi vegna geðbilunar eða veiklunar sálarlegs
eðlis.
Hún kom til þess að vita, hvort nokkuð myndi hægt
að gera fyrir hann gegnum sálrænt starf, en mér fannst
að það myndi ekki vera mögulegt. Aftur á móti fannst
henni að gegnum samtal okkar, hefði hún fengið mik-
inn styrk, en hún var ákaflega kramin yfir því, að
vita mann sinn þarna og geta ekki tekið hann heim
naeð sér, en það þótti ekki á neinn hátt mögulegt. Sálar-
ástand hans var þannig, að það var tæplega talið verj-