Morgunn - 01.12.1952, Qupperneq 19

MORGUNN 97
Stóð svo Aðalsteinn á fætur og gekk fram, ætlað þá
Árni að taka húfuna, en finnur ekki.
Máske hefur Aðalsteinn tekið hana í misgripum, segi
ég, og fór þá Árni á eftir Aðalsteini, en hann hafði sína
húfu.
Ég var kyrr á sama stað, svo að enginn gat komið að
rúminu, svo að ég ekki sæi. Árni fer svo að leita aftur,
en fann ekki húfuna.
Fór hann svo húfulaus upp í efri bæinn, að finna Arn-
grím, en kom eftir litla stund, sat ég þá í húsinu ásamt
Jóhönnu og Ragnheiði.
Hafið þið fundið húfuna mína? spurði Árni um leið og
hann leit inn í húsið til okkar.
Nei, sagði ég, það hefur ekki verið leitað síðan.
Máske hún sé á sama stað, segir þá Árni, og grípur
húfuna, er lá ofan á rúminu, og var þá skorin sundur frá
hnakka að skyggni.
Það, sem mig undrar mest, er það, hvernig húfan hvarf
af rúminu, af því að við Árni vorum þar báðir, og urðum
ekki varir við að nokkur kæmi að rúminu nema Aðalsteinn,
sem engum dettur í hug að tortryggja..
Þennan sama dag, hvort það var fyrr eða síðar en það,
sem nú var talið, skiptir ekki máli, sat ég í húsinu (en svo
nefni ég alltaf tvö afþiljuð stafgólf í enda baðstofunnar),
hafði þá um alllanga stund ekkert borið við. Þær sátu
t>ar hjá mér, Jóhanna og Ragnheiður.
Ætlaði ég að ganga út. Ragnheiður hafði tekið við barn-
inu og stóð við húsdyrnar, en Jóhanna fór á undan mér
fram fyrir dyrnar. En um leið og ég hafði stigið svo sem
tvö fet fram fyrir dyrnar, kom barmómet, er hékk á
nagla á stafnþilinu yfir hjónarúminu, í gólfið við fætur
hrér, um það bil fimm álnir frá naglanum.
Ragnheiður stóð á sama stað með barnið á handleggn-
Urn, og enginn annar í húsinu. Barómetið, sem brotnaði
svolítið, var síðan ásamt klukkunni borið upp í efra bæinn,
fór ég einnig uppeftir og stóð þar við um tíma.
7