Morgunn - 01.12.1952, Blaðsíða 56

134
MORGUNN
sjónarvottar að þeim, faðir minn og móðir, Redmond bróð-
ir minn, Emily og Louise, eldri systur mínar.
Venjulega var farið seint að hátta á heimili okkar, en
þetta kvöld voru systur mínar lengur á fótum en venju-
lega, sátu hjá móður minni inni í herbergi hennar og voru
að segja henni frá bazar í Fortrose, en þær voru nýkomnar
þaðan og voru óvenjulega seint á ferðinni.
Herbergisgluggi móður minnar var á framhlið hússins.
Klukkan um tólf þessa ágústnótt 1879 voru þeir Redmond
og .faðir minn að fara upp í herbergi sín. Þeim varð gengið
fram í anddyrið og litu út. Daginn eftir ætluðu þeir á fugla-
veiðar og voru að bollaleggja um veðurhorfur næsta dag.
Sér til mikillar undrunar sáu þeir tvíeykisvagn koma
eftir akveginum. Eðlilega bjuggust þeir við að vagninn
myndi beygja fram hjá malarstígnum og nema staðar úti
fyrir aðaldyrunum, en þeim til enn meiri undrunar ók
vagninn fram hjá húsinu og sneri út á gangstíginn, sem
lá milli litla beykilundarins og stöngulberjarunnanna. En
þetta var aðeins mjór gangstígur, sem lá út að brunarúst-
unum, en yfir þær lá dálítil göngubrú. Yfir gangstíg þenn-
an lá girðing og var á henni lítið hlið, ætlað gangandi
fólki, en þaðan lá gatan út í gegnum skógarbelti og út á
akrana handan við.
„Nemið staðar!" kallaði faðir minn. „Þarna er engin
akbraut!“ En ökumaðurinn sinnti aðvörun hans ekki hið
minnsta og hélt áfram. Þegar ökumaðurinn kom út að
brunastaðnum, sneri hann við og stefndi nú yfir gras-
flötina framan við húsið. Þegar móðir mín og systur
heyrðu köllin í pabba fóru þær út að glugganum og litu
út. Þær sáu allar vagninn jafn greinilega og skýrt. „Hvaða
vandræði eru að tarna,“ sagði móðir mín, „þessi þungi
vagn eyðileggur grasflötina alveg,“ en hún var þá mjög
gljúp eftir rigningar. Það hefði ekki síður átt að vekja
athygli þeirra eða verða þeim umhugsunarefni, hvernig
ökumanninum tókst að aka fram hjá stórum lárberjarunn-
um, blómabeðunum og skrautblómaklösunum. Þær virðast