Morgunn - 01.12.1952, Qupperneq 58

136
MORGUNN
húsið, er virðist hafa legið yfir á Lenichveginn og þaðan
áfram til Dingwall. Faðir minn lét gera nákvæma leit í
öllum vagnabyrgjum í héraðinu, en vagn af þessari gerð
var hvergi að finna, og hvergi notuðu ökumenn þann bún-
ing, sem ökumennirnir í þessum dularfulla vagni höfðu
borið.
Prófessor Podmore gerði sér ferð norðureftir til þess að
athuga aðstæður allar í sambandi við frásögn sjónarvotta.
Einna mest fannst honum um það vert, að fimm manns
skyldu sjá þessa sýn samtímis. Frá þessu fyrirbrigði er
sagt af Myers í bókinni „Phantasmes of the Living“. Að
svo miklu leyti sem mér er kunnugt um, hefur þessi dular-
fulli vagn ekki sézt síðan. Prófessor Podmore athugaði
leiðina mjög vandlega, er vagninn hafði ekið, og leifar
gamla vegarins.
Podmore kvað það vera skoðun sína, að fyrirbrigði þetta
mundi aðeins sjást einu sinni á hverjum hundrað árum
og hafði orð á því, að sjónarvottar hefðu sanarlega verið
heppnir að hafa hlotið tækifæri til að sjá það og athuga.
HÖNDIN.
Eftir því sem ég veit bezt, mun systir mín Louie (L. L. F.
Caton) fyrst allra hafa séð dularfullu höndina í Ryefield.
Hún var þá stödd inni í gamla reykingaherberginu, sem
var í vesturálmu hússins, og var þá sextán ára gömul.
Hún lá á hnjánum fyrir framan arininn, með allan hug-
ann við að kveikja í viðarbútunum á arninum og notaði
tvo litla fýsibelgi til að glæða logann. Allt í einu sá hún
mannshönd svífa fyrir framan andlit sér framan við arin-
inn. Henni kom samstundis til hugar að einhver bræðra
hennar ætlaði að gera henni hverft við og sagði um leið
og hún litaðist um í herberginu: „Þér tókst nú ekki að
gera mig hrædda.“ En þegar hún gætti betur að, var eng-
inn sjáanlegur inni í herberginu, hún var þar alein. Engum