Morgunn - 01.12.1952, Qupperneq 62

JÓN AUÐUNS:
Þekking og trú.
Þœr tvœr eiga a'ö brúa djúpið.
★
Ég mætti fyrir nokkuru einum vina minna á förnum
vegi, og við tókum tal saman. Talið barst þá m. a. að
spíritismanum og maðurinn sagði við mig: ,,Ég hafði einu
sinni mikinn áhuga fyrir spíritismanum, en áhugi minn
hefur dofnað. Þið eruð alltaf að fást við dauðann, en lifið
geymir óteljandi vandamál, sem eiga að ganga fyrir.“
Ég benti honum á, að sálarrannsóknirnar fást við mörg
önnur viðfangsefni en dauðann, að alhliða rannsókn á
rökkurálfum sálarlífsins sé verkefni þeirra og einkum þó
þeir huliðsheimar mannsins, sem sálrænu fyrirbrigðin beri
vitni um. Ég benti honum á, að f jölmörg þeirra fyrirbrigða
sýnist ekki standa í neinu sambandi við dauðan, en hljóti
að vera hin merkilegustu viðfangsefni fyrir hvern þann,
sem áhuga hefur fyrir mannlífinu sjálfu og leyndardómum
mannlegs eðlis.
En ég hélt hinu fram, að enda þótt viðfangsefni sálar-
rannsóknanna væri ekkert annað en dauðinn, ekkert ann-
að en rannsókn á eðli hans og hlutverki hans í tilverunni,
væri það viðfangsefni svo stórkostlegt, að það væri frá-
leitt af fullvita manni að segja, að hann hefði ekki áhuga
fyrir slíku viðfangsefni. Mér kom til hugar stjörnufræð-
ingurinn frægi, Camille Flammarion. Ekki skorti þann f jöl-
vitra mann viðfangsefni fyrir vitsmuni sína og lærdóm.
Hann sá gáturnar alls staðar. Hann gat ekki þverfótað
fyrir viðfangsefnum, úrlausnarefnum, sem kölluðu á at-
hygli hans. En þrátt fyrir heimsfrægðina, sem hann hlaut
á sérsviði sínu, stjörnufræðinni, var dauðinn honum stærsta
viðfangsefnið, og þess vegna helgaði hann því vitsmuni