Morgunn - 01.12.1952, Qupperneq 63

MORGUNN
141
viðfangsefnið, og þess vegna helgaði hann því vitsmuni
sína og frábæra rannsóknargáfu um margra ára skeið
og reit hin þrjú miklu ritverk sín um dauðan. Og mér
komu til hugar margir aðrir afburðamenn, sem eins var
farið og Flammarion, að gáta dauðans varð þeim mál
málanna.
Og mér kom til hugar Lundúnabiskupinn, dr. Winning-
ton-Ingram, sem A. Hill segir frá í bók sinni: Frá óvissu
til sannfæringar. Einhverju sinni hafði dr. Ingram verið
kallaður að sjúkrabeði deyjandi barns. Barnið var lítil
stúlka, sem var hrædd við að deyja. „Myndir þú verða
hrædd?" spurði biskupinn litlu stúlkuna, „ef ég tæki þig
í faðminn ákaflega mjúklega og bæri þig inn í herbergið,
sem er hérna við hliðina?"
„Nei,“ svaraði barnið.
„En það er þetta, sem nú á að gerast,“ svaraði biskup-
inn, „að einhver, sem er þúsund sinnum sterkari og þúsund
sinnum betri en ég, kemur, tekur þig í faðminn og ber þig
inn í næsta herbergi."
Litla stúlkan dó full öryggis og friðar.
Er ekki dauðinn svo víða á ferðinni, að það megi kallast
stórkostlegt viðfangsefni, að reyna að gefa mönnunum
Þetta öryggi, þennan frið? Og er það ekki stórkostlegur
sigur, þegar það tekst? Þetta er viðfangsefni sálarrann-
sóknanna og í sérstökum skilningi spíritismans, sem eink-
hm hefur beitt athygli sinni að þeim hluta hinna sálrænu
fyrirbrigða, sem sérstaklega snerta dauðann. Þetta er við-
fangsefni félags vors, sem er einn hlekkurinn í keðju þús-
hnda sams konar félaga um heim allan. Þetta er viðfangs-
efni vort, sem erum hér saman í kvöld og erum í sam-
félagi milljónanna um heim allan, sem öðlazt hafa þá sann-
fsering, er á að veita öryggi og frið.
Ég vona að vér finnum öll, að þetta eru dýrmæt for-
réttindi, en ég vona einnig að vér finnum, að þau leggja
°ss skyldur á herðar. Þær skyldur fyrst og fremst, að
fara ævinlega hreinum höndum um málefnið, sem oss er
trúað fyrir.