Morgunn - 01.12.1952, Qupperneq 73

MORGUNN 151
kirkjan hefur ekki gætt þess, að þessi boðskapur gat ekki
náð til allra manna, að hér þurfti einnig annað.
Frá spíritistunum heyrist aftur annað: lærðu að öðlast
ódauðleikasannfæringuna sem þekkingaratriði, og þá
þarftu enga trú. Vér sækjumst eftir þeirri þekkingu, sem
gerir trúna óþarfa. Þetta er staðhæft í ýmsum merkum
ritum spíritista.
Af beztu mönnum hreyfingarinnar, m. a. af frumherj-
unum hér á landi, hef ég lært það, að ef spíritisminn kem-
ur aðeins fram í síhungraðri löngun eftir furðulegum frá-
sögnum og sífelldu kappi eftir því að sitja miðilsfundi, en
nær ekki að móta í manninum göfuga lífsskoðun, er hann
næsta lítils virði. Engum þeim manni, sem dýpra leggst,
nægja til lengdar hin frumstæðustu sálrænu fyrirbrigði.
Þau eru grundvöllur til að reisa aðra og æðri byggingu á.
Eru mörgum nauðsynleg til þess. En mannssálina hungrar
eftir æðri andlegleika, og þess vegna verða þekkingin og
trúin að haldast í hendur og brúa sinn helminginn af
djúpinu hvor, þá fyrst er leiðin opin að fullkomnu öryggi.
Þá fyrst getur mannssálin tekið fullum sáttum við dauðan.
Sjálfur hef ég séð fólk bugast af óhugnanlegri sorg,
þótt það væri sannfært um, að látni vinurinn lifði. Vit-
neskjan ein um, að vinurinn lifir, ber mannssálina ekki
nema hálfa leið yfir sorgina. Hinn helminginn af ófærunni
verður guðstraustið að brúa.
En sannfæringin, sem spíritisminn veitir og hefur veitt
milljónum, á að gera mönnunum kleift að eignast þetta
guðstraust. M. a. vegna þess, að hann gefur oss trúna á
réttlætið í tilverunni, það réttlæti, sem mörgum er um
megn að trúa á fyrr en þeir hafa öðlazt sannfæringuna
um lífið fyrir handan gröf og dauða.
Þess vegna hvílir á oss sú háleita skylda, að fara ávallt
hreinum höndum um málefnið mikla, sem oss er trúað
fyrir. Engin óverðug ástríða, engar lágar hvatir mega þar
koma fingraförum sínum við.
Þetta langar mig til að minna oss öll á, þegar vér erum