Morgunn - 01.12.1952, Síða 79

MORGUNN
157
við mig: „Jæja, Una, nú á að lofa þér að vita, hvernig
er að deyja. Þú hefur oft hugsað um dauðann og annað
líf.“ Samstundis finnst mér ég vera komin fram á gólf,
en þá segir veran: „Leggstu upp í legubekkinn og lokaðu
augunum". Ég þykist þá hugsa: Allir reyna að klóra í
bakkann, en þetta er allt í lagi, — og nú leggst ég í bekk-
inn og geri eins og mér er sagt. Þá fer andardráttur minn
að þyngjast, en ég hugsa: Nú, þetta er eins og köfnun.
Innan stundar tek ég fyrsta andvarpið, og ég hugsa al-
gerlega róleg: Andvörpin eiga að vera þrjú, og það er ekki
eins erfitt að deyja og menn hafa hugsað. Þá tek ég ann-
að andvarpið og andardrátturinn þyngist, en ég veit, að
eitt andvarp er eftir. En þá ávarpar veran mig og segir:
„Opnaðu augun“. Þá blasti við mér undarleg sjón. Ég þyk-
ist sitja á enda legubekksins, á legubekknum sé ég sjálfa
mig liggja, og uppi í loftinu sé ég enn aðra líkamsmynd
mína svífandi, glaða og káta. Ég var þarna eins og í þrennu
lagi. Ég var róleg, mér leið yndislega vel og segi við sjálfa
mig: Þetta er enginn dauði, þetta er aðeins flutningur.
Þá segir veran við mig sömu orðum: „Já, þetta er eng-
inn dauði, aðeins flutningur.“ Alltaf stóð veran hjá mér.
Ég sit á enda legubekksins og virði fyrir mér þessar
tvær líkamsmyndir af sjálfri mér. Þegar ég horfi á lík-
amann á legubekknum, grípur mig þessi hugsun: Ósköp
er maður nú lítilfjörlegur. En er ég lít aftur upp, sé ég
eins og örmjóan glitrandi þráð liggja frá brjósti svifandi
líkamans og í likamann, sem lá á legubekknum, og hugsa
ég þá: Þetta mun vera lífsþráðurinn, en veran svarar:
„Já, þetta er lífsþráðurinn“, og samstundis kom ég til
sjálfrar mín. Þá var veran horfin og ég lá glaðvakandi í
rúmi mínu. Mér leið svo vel eftir þessa einkennilegu
reynslu, að því ætla ég ekki að reyna að lýsa.
Ég get ekki sett þetta atvik í samband við neitt. Ég
var ekkert að hugsa í þessa áttina, mér leið vel, hafði
hugann á vinnu minni og ekkert gekk að mér að neinu
leyti. Una Valdimarsdóttir.