Morgunn - 01.12.1952, Qupperneq 81

MORGUNN
159
athygli einkennilegum titrandi ljósöldum, bláum, hvítum
og gullnum að sjá, sem bærðust yfir líkama hinnar deyj-
andi stúlku. Þetta varaði aðeins skamma stund, en síðan
hvarf það sjónum. Nú varð aftur dimmt í herberginu, að
undanskilinni birtu þeirri, er deyft lampaljósið varpaði
um herbergið.
Litla telpan leit nú á lækninn með spyrjandi augna-
ráði og hálfhvíslaði: „Ó, sjáðu, hversu dásamlegt," og
fingur hennar luktust um hönd læknisins, er hún hvíslaði
þessum orðum.
Hún renndi nú augunum upp að loftinu og ég gerði það
ósjálfrátt líka. Fast upp við loftið, rétt yfir höfði hennar,
sá ég óljóst að vísu, en þó næsta greinilega eins lýsandi
hnattlagakúlu, líkast því að maður sæi bjart ljós í nokk-
urri fjarlægð í dimmri þoku. Ljósið eða ljóshnöttur þessi
stækkaði og birtumagn hans jókst, en næstum því án þess
að maður yrði þess var, og nú var það orðið að bláhvítum
ljósöldum í hnattkúlu lögun. Þetta var í rauninni miklu
líkara hrævareldi en nokkru öðru, sem ég get nefnt til
samanburðar. „Sjáðu, sjáðu,“ hvíslaði litla telpan. „Ó,
sjáðu bara.“
Hægt, svo hægt að ég greindi það naumast í fyrstu,
þokaðist ljóshnöttur þessi niður að andliti litlu stúlkunnar,
unz hann lukti um andlit hennar og hár, og um leið var
sem andlit hennar ljómaði af svo ósegjanlegum friði og
hamingju, að orð fá ekki lýst. Það var eins og andlit
hennar yrði lýsandi, eins og við hugsum okkur stundum
að andlit englanna hljóti að vera. Hvað sem því líður, sá
ég að þessu sinni guðdómlega fegurð opinberast, og ég get
ekki hugsað mér að ég eigi nokkurn tíma eftir að sjá slíkt.
örstutta stund hvíldi geislakúla þessi yfir höfði litlu
telpunnar, hún tók nokkuru fastar um hönd mína en
venjulega, titringur fór um líkama hennar og hún gerði
veika tilraun til að lyfta höfðinu um leið og hún mælti
með veikum burðum: „Ö, mamma, ó, mamma. Ég sé ....
veginn .... og hann er .... allur bjartur .... og skín-