19. júní - 19.06.1979, Síða 8

spaugi, ég fer nú bara með ykkur til
útlanda og telpan fór að gráta og
sagði örvæntingarfull, þú mátt það
ekki, einhver verður að líta eftir
henni langömmu. En nokkrum
dögum seinna hljóp ég nú í skarðið
vegna veikinda og gætti 9 mánaða
langömmubarns míns í smátíma.
Mín fjölskylda hefur alltaf
staðið saman
Fjölskyldan verður alltaf horn-
steinninn og þar eiga allar hendur
að vera á lofti, ef á bjátar og þar á
fólk að deila gleði sinni. Mín fjöl-
skylda hefur alltaf staðið saman
sem einn maður og það hefur gert
hana sterka. En fjölskyldur ættu að
búa nær hvor annarri og hjálpast
betur að en nú gerist og fólk að
hafa meiri tíma saman.
Ég óttast að ungt fólk gefist upp.
Það er svo erfitt að sameina fjöl-
skylduna og starfið. Það verður að
rífa sig og börnin upp fyrir allar
aldir og fara í ýmsar áttir. Ég lasta
ekki ungu konurnar, þær hafa verri
aðstæður en t. d. ég og mínir líkar,
vinna allan daginn og langar
vegalengdir að fara. Hvers vegna
er ekki hægt að skipuleggja fólkið í
hverfunum? Þeir, sem eru á starfs-
aldri, sinna störfunum og hitt fólk-
ið, sem hefur tíma, sameinist um
að gæta barnanna á meðan.
Það er erfitt og ekki erfitt að hafa
börnin, það er líka gott að þau séu
eitthvað með fóstrunum, sem eru
starfi sínu vaxnar og kenna þeim
margt nytsamlegt. En börnin
verða að fá kjarngóðan mat og þau
mega ekki hafa svo mikla peninga
að þau kaupi gagnslausa næringu
og hafi ekki lyst á máltíðum.
Nú fylgjast börn of lítið með því,
sem er að gerast, þau eru í dálitlu
tómarúmi. Það verður að setja
dæmið upp fyrir þau eins og raun-
veruleikinn er og lofa þeim að
leggja hönd á plóginn. Við hefðum
aldrei komist áfram af sjálfsdáð-
um, ef við hefðum ekki lofað börn-
unum okkar að vera með í því.
6
Alltaf verið í baráttufélögum
Ég hef alltaf verið verkalýðssinni
og verið í baráttufélögum og ég
gekk strax í Verkakvennafélagið
Framsókn, þegar ég kom suður, en
ég þurfti að vera á vinnumarkað-
inum og varð sjálfstæð við það. Við
bárum saman launataxta milli fé-
laga, því ekki veitir af að vera vak-
andi í sínum málum.
Konur eru alltof hikandi við
kaupkröfur og virðast hræddar að
ástæðulausu, láta bjóða sér léleg
kjör og fylgja málum ekki eftir á
vinnumarkaðinum. Það er liðin tíð
að það fólk fái ekki vinnu, sem
stendur í kjarabaráttu — áður fyrr
voru uppsagnir algengar hefndar-
ráðstafanir.
Sumar konur líta á sig sem í-
gripafólk, sætta sig við lág laun og
eyðileggja þannig fyrir þeim kon-
um sem verða að stóla á vinnuna
og það eru oftast konur, sem eru
einar með börn. Fólk gleymir því
að aðstaða barnanna er líka í húfi,
þegar um launamálin er að ræða.
Konur verða að fá þá menntun,
að þær standi jafnt að vígi og karl-
ar og þær verða að þekkja rétt sinn.
Þær eiga að sækja fundi í sínum
félögum, sérstaklega aðalfundina,
til að fylgjast með atburðum og
vera virkar. Karlmenn taka nú
orðið meiri þátt í verkum heima
fyrir og þær að heiman og fólk er
farið að skipuleggja, svo bæði
hjónin geti sinnt sínu.
Ekki má gleyma Bríeti
Ég gekk fijótlega í Kvenrétt-
indafélagið, þær unnu að réttind-
um okkar og menningarmálum.
Bríet á það skilið, að henni sé ekki
gleymt, hún barðist fyrir öllum
réttlætismálum kvenna. Hún var
stofnandi félagsins og formaður
lengi eða þar til Laufey dóttir
hennar tók við. Laufey var tíguleg,
skýr, kom áhugamálum sínum
fram og hún var mannvinur.
Sigríður J. Magnússon, sem lengi
var formaður, var þægileg,
skemmtileg, málefnaleg og gat sett
sig inn í mál frá rnörgum hliðum.
Ungar stúlkur, sem eru í skólum,
eiga að selja merki Menningar- og
minningarsjóðs kvenna, það eru
þær sem njóta hans. Ég óska
Kvenréttindafélaginu alls góðs og
að það starfi áfram í anda okkar
kvenna, alltaf eru nóg málefni til
að vinna að.
Mér finnst samfélagið betra en
áður, það er ekki farið illa með fólk
og líf aldraðra er gott, ef heilsan er
góð, því hjálp er mikil. En ég vil
ekki að fólk geri bara kröfur til
samfélagsins, það á fyrst að gera
kröfur til sjálfs sín.
Nú geta allir komist áfram, sem
vilja það sjálfir. Tengdadóttir mín
og systir hennar hafa t. d. eitt starf
saman við símaþjónustu, það er
snjöll tilhögun.
Farið var að rökkva í stofunni
hennar Guðbjargar og samtalinu
að ljúka í þann mund, er sonur
hennar kallaði ofan af lofti að
kaffið væri tilbúið. Við skoðuðum
fjölskyldualbúmið og sannfærð-
umst um að dagar stórfjölskyld-
unnar eru ekki taldir á fslandi og
jafnframt að „baráttufélög“ eiga
hauka í horni, þar sem eru konur á
borð við þennan viðmælanda 19.
JÚNf.
Stórrík.