19. júní - 19.06.1979, Blaðsíða 26

þá sem við ólumst upp við. — Að
þær meti andleg verðmæti ofar
hinum veraldlegu, en þau síðast-
töldu eru nánast hin daglega
reynsla barna í okkar þjóðfélagi,
þar sem flestir foreldrar taka á einn
eða annan hátt þátt í lífsgæða-
kapphlaupinu, sem hefur óneitan-
lega áhrif á uppeldi barnanna. I
stuttu máli viljum við stuðla að
sem mestri fjölbreytni og víðsýni,
svo þær geti valið nám, starf og
tómstundir, sem veitir þeim sem
mesta og besta lífshamingju í
framtíðinni.
Jóhanna Þórðardóttir og
Jón Reykdal myndlistarmenn,
Hadda Fjóla 5 ára,
Nanna Huld 7 ára.
Að elska
börnin sín
Tja, þetta er hreint ekki auðveld
spurning, svei mér þá ég hef bara
ekki hugmynd um það. Það var nú
það fyrsta sem mér datt í hug, en
þó, ég skal reyna að svara. Ég elska
börnin mín og mig langar að gera
þau að góðum og heiðarlegum
manneskjum. Ég kem fram við þau
nákvæmlega eins og mínar tilfinn-
ingar og skynsemi segja mér til um.
Ég reyni að vera félagi þeirra og
umfram allt vinur, því mig langar
til að eiga þau alltaf að vinum lika
þegar þau fara að lifa sínu eigin
lífi. Ég reyni að kenna þeim mun á
réttu og röngu um leið og ég reyni
sjálf að skilja svo margt — já ein-
mitt er maður ekki alltaf að ala
sjálfan sig upp?
A þessari öld fræðinga þorir
maður varla að opna munninn um
nokkurn þann lilut sem viðkemur
uppeldismálum, ef maður er bara
ósköp venjuleg mamma, nei manni
skilst að nú horfi til stórvandræða
með uppeldi íslenzkra ungmenna
og barna vegna skorts á upp-
lýsingum og leiðbeiningum fyrir
hina ungu óupplýstu foreldra. En
er það ekki einmitt þetta, að elska
börnin sín og umfram allt að
hjálpa þeim að finna sig og tjá sig.
Eina bókin sem ég hefi sezt niður
og lesið þegar ég hefi átt í vand-
ræðum — þá fyrst og fremst með
sjálfa mig, er „Bókin um veginn“, eftir
Lao-Tse, og þar stendur einmitt
þetta „þegar menn þekkja móður-
ina vita þeir hvers vænta má af
börnunum“. Og ég hef sagt við
syni mína, „engin ógæfa þyngri en
sú að vera óánægður með hlut-
skipti sitt, enginn löstur verri en
ágimdin. Sú fullnægja er tryggust,
sem fólgin er í því að vera ánægð-
ur!
Helga Þ. Stephensen.
Fordæmið
vegur
þyngst
Það atriði, sem að mínu mati
vegur hvað þyngst í uppeldi barna
almennt er það, að foreldrar geri
sér ljóst mikilvægi þess fordæmis,
sem þeir eru börnum sinum. Þetta
fordæmi tekur til allra þeirra mála,
sem ég tel að börn eigi að fá fyrstu
handleiðslu i og kynni af í heima-
húsum, svo sem ástúðar og tján-
ingar hennar, umgengnisreglna og
tillitssemi við náungann og nátt-
úruna, hlýhugs til landsins okkar
og trúar á landsins gæði, (án
venjulegrar neikvæðrar afstöðu til
veðurfars) jafnræðismála kynj-
anna og réttar fólks til þess að velja
og hafna, svo nefnd séu dæmi.
Oll þessi dæmi tel ég vera
mikilvæg, vegna þess að þau lúta
að uppbyggingu tilfinningalífs
barnsins og ættu að stuðla að því
að gera það hæfara til þess að njóta
samskipta við það samfélag og
umhverfi, sem það er fætt i.
Ég tel að mikill misbrestur sé á
því, að þetta frumskilyrði sé rækt
sem skyldi í okkar samfélagi.
Verðbólguæðið og stöðutákna-
stríðið veldur því að okkur vantar
sífellt tíma til þess að sinna fjöl-
skyldumálum okkar nægilega. Þeir
sem ekki eru að byggja i fyrsta sinn
eru aö byggja í annað sinn og aörir
vinna botnlausa yfirvinnu til þess
að geta farið í sólarlandaferð til
þess að geta hvílt sig eftir alla yfir-
vinnuna.
I þessu basli, sem oft er afsakað
með |dví yfirskini að verið sé að búa
í haginn fyrir börnin, vill það oft
gleymast að það, sem börnunum er