19. júní


19. júní - 19.06.1979, Blaðsíða 42

19. júní - 19.06.1979, Blaðsíða 42
EINKAMÁL Ég er ég Þegar ég var lítil var ég ákveðin í að giftast, jafnvel Jesú, bara ekki „pipra“, það var svo ömurlegt. Einhverja hugmynd um að þetta væri sjálfvalið ástand, en ekki ósjálfrátt, hafði ég strax. Ein vildi ég ekki verða. Eins og svo oft gerðist með stelpur, þá gekk mér vel i skóla fram að landsprófi, en þá datt námsárangur niður úr öllu. Ég vona að slikt sé ekki algengt lengur. Það var frekar fúlt að þurfa að velja nám. Hjúkrun, nei, blóðugt, skrifstofudama, nei, leiðinlegt. Blaðakona; framúrstefna, nei of erfitt þar sem ég féll á landspróf- inu. Á þeim tima hvarflaði ekki að mér annað en hefðbundin konu- störf, að minnsta kosti ekki upp- hátt. Eg tók hagnýta starfsmenntun, bjó á meðan hjá foreldrum mínum, fór svo að vinna fyrir mér. Að þvi kom að ég var að kæfa þau og sjálfa mig, þannig að ég flutti í ibúð i bænum með þeirra hjálp. Mér fannst ég hafa himin höndum tekið og vera frjáls, frjálsleg, óháð, sjálf- stæð. Áður en tveir mánuðir voru liðnir var ég oröin ófrísk. Eg varð reyndar himinlifandi glöð, enda þótt ég vissi að sambandið við manninn væri ekki til frambúðar. 40 Mér datt aldrei annað i hug en að eiga þetta barn. Var ég ekki á ís- landi eða hvað? Er ekki þriðja hvert barn eða svo lausaleiks barn hér? Ég vann fyrir mér og átti íbúð, hvað viltu meira? Punkturinn yfir i-ið og engin maður til að banna mér að lesa í rúminu á nóttunni. Þetta var ákaflega eigingjarnt sjónarmið. Maðurinn og barnið voru ekki spurð álits. Meðgöngu- timinn var spennandi, ég vann fram á siðustu viku og var stolt, ung og hraust. Barnið fæddist heilbrigt og fallegt. — Alsæl —. Mér fannst ég vera orðin félagi i leynifélagi upphafinna. Móðir! Nú gat ég líka tekið þátt í fæðingar- frásögnum kvenna, sem mér hafði verið lítið um áður. Nú skildi ég innihaldið, aha þetta var lifið sjálft. Síðan flutti ég heim til mömmu með barniö. Ég þorði ekki að vera ein með svona litið, sagði ég mér, enda þorði ég það ekki. Ég liföi vernduð i sæluvimu i nokkrar vik- ur, en þá fór mér að verða órótt. Hvað gera nú sjálfstæðar konur? Ég þáði alla þá hjálp sem mér bauðst hjá foreldrunum og fór aftur að vinna fulla vinnu. Eftir nokkurn tima vissi ég ekki i hvorn fótinn ég átti að stiga, komin heim með barn og engar undirtektir undir það að fara að búa ein með barnið. Enda hver átti að passa j^að? Dagheimili var næstum eins og argasta fjarstæða. Eg flutti þrátt fyrir allt og fór að flækjast um með barnið í pössun til mömmu og föð- urömmu, sem hefur verið eins og klettur í þessu máli. Mér fannst ég vera orðin eins og asni í jæssu, og hugleiddi alvarlega að láta barnið alveg i hendur ömmu (hvorrar sem væri þær hefðu báðar tekiö því). Sjálfsmyndin var gersamlega hrunin. Lausnin hlaut að vera að gifta sig. Það var eitthvað losara- legt við þetta sjálfstæði hjá mér. Þannig að ég gifti mig áður en árið var liöið. Ég reyndi að lifa mig inn i j^etta hlutverk. Hegða mér eins og gift kona, j^að er stimpill, það leysir vandamál. Það gekk illa. Forsend- urnar rangar. Aftur komin i klemmu, með að spyrja ekki hlut- aðeigandi aðila heldur ákveða jDetta sjálf útfrá einhverjum frös- um. Mér varð ljóst að hjónabandið yröi ekki langlíft, jaó fagnaði ég jtví að verða ófrísk aftur. Nú fær strákurinn systkini hugsaði ég, og Joað varð — lítill bróðir. Kringum- stæðurnar voru allt aðrar, fæðing- in erfið, barnið óhraust sem ung- barn, allt ómögulegt. Skilnaðurinn nokkru seinna varð óumræðilegur léttir, þá loks fannst mér fara að rofa til. Ég fékk góð dagheimilis- pláss rétt hjá vinnunni. Sá eldri var jjá tveggja ára og hinn fjögurra mánaða. Mér fannst ég byrja að sjá fram á raunverulega tilveru, svo undarlega sem það hljómar. Mín fjölskylda var mér auðvitað bakhjarl enn sem fyrr og fjöl- skyldur pabbanna hafa reynst mér og strákunum meir en vel. Sam- bandið við pabbana varð Ji>olan- legt, og ég fór að rétta úr kútnum, ekki síst andlega. Þetta þurfti til |:>ess að ég færi að sjá tilveruna raunsætt, en ekki eins og eitthvað, sem maður notar og hendir. Vissulega er skilnaöur eins konar ósigur, en ég sneri ósigri í sigur. Mér fannst ég alls ekki eiga erfitt JdóU ég væri ein með tvö lítil börn. Auðvitað veit ég að ég nýt forréttinda jjar sem jiessar frábæru fjölskyldur eiga í hlut og ber mín eigin auðvitað hæst. Þar sem j^au bera hitann og |tungann af sjálf- stæðisbaráttu minni. Mér finnst núna að ég sé frjáls, eins frjáls og ég get oröiö, Jdví ég held að frelsi sé aöallega hugarástand. Enn hef ég ekki öölast nægilegt fjármálavit, á eftir að upplifa jiað frelsi, sem joví fylgir. Ég trúi ekki öðru en að j)au mál fari að leysast, ég er að reyna.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72

x

19. júní

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: 19. júní
https://timarit.is/publication/671

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.