19. júní - 19.06.1986, Qupperneq 46

í gær fékk ég bréf frá Birnu, bróður-
dóttur minni. - Hún var stundum hjá
mér í sveitinni á sumrin þegar hún var
lítil. Hann pabbi hennar, hann Baldur
bróðir minn, var feginn að losna við
hana þegar þau hjónin voru að frílysta
sig í útlandinu.
Þetta var besta stúlka, hún Birna,
gjörólík honum pabba sínum, sem er
satt best að segja dálítill sperrileggur.
Hann var nú svo sem settur til
mennta, hann Baldur bróðir minn.
Ekki vildi hann búa í sveit, þó það væri
nógu gott handa mér. - Hann fór allt
upp í háskóla og er nú einhvers konar
aðstoðarforstjóri. Mér varð að nægja
að fara í grautarskóla, þó mér gengi
alltaf betur að læra en Baldri. - Og ég
varð bara sveitakona og karlinn minn
er með mosann í skegginu, eins og þeir
segja fyrir sunnan, þegar þeir eru að
reyna að vera fyndnir á kostnað
bændafólks.
En hún Birna mín fékk að læra,
enda gekk henni vel. - Ætli hún hafi
ekki námsgáfurnar frá mér? - Ekki
hefur hún þær frá honum föður sínum
eða konuskepnunni hans sem elskar
silfur, kristal og postulín og tilbiður
Baldur aðstoðarforstjóra. - Þau áttu
engan strák svo þau urðu að senda
Birnu í langskólanám. Hún stóð líka
fyrir sínu stúlkan. Tók öll sín próf með
ágætum. - En þegar hún var nýútskrif-
aður lögfræðingur kom steinn í göt-
una. Það er að segja piltur, og saga
hennar breyttist nokkuð.
Ég man vel eftir hátíðlega bréfinu
sem hann bróðir minn sendi mér þegar
hann var að bjóða okkur að vera í
brúðkaupi dóttur sinnar og Sigurðar
Sigurðssonar, cand. jur. Á boðsbréf-
inu var tekið fram að samkvæmis-
klæðnaður væri æskilegur. Það var nú
svo. Karlinn minn blessaður átti engin
kjólföt, ogekki einu sinni að sparifötin
hans væru dökk. Hann sat bara heima.
Ég átti peysuföt svo ég gat klæðst
skammlaust.
Hann var nú aðeins stélbrattur,
hann bróðir minn þegar hann teymdi
hana Birnu sína inn kirkjugólfið og
afhenti hnossið væntanlegum eigin-
manni.
Blessuð stúlkan mín var ósköp glöð
að sjá. Hún bjóst sjálfsagt við miklu. -
En mér fannst ekkert til um piltinn.
Hann var þó snoppufríður og gæða-
legur á svipinn. - Ég vonaði að hann
yrði henni vænn.
Ég hef ekki nema einu sinni heim-
sótt hana Birnu síðan hún fór að búa.
Ég Ieit inn til hennar þegar ég var á
ferð. Hún var ekkert hress þann
daginn. Svo var hún með kolsvört gler-
augu. Það var nú rigning úti svo ekki
þurfti hún að vera með sólgleraugu.
Hún sagði mér að hún hefði meitt sig,
rekið sig á snerilinn á skápnum þeim
arna og fengið glóðarauga. Hún tók
Smásaga eftir Valborgu Bcntsdóttur
snöggvast ofan gleraugun. Það var
ósköp að sjá hana. Það var sprungið
fyrir á augabrúninni. Ég gat nú ekki
skilið hvernig hún gat rekist á þennan
sneril. Hann var svo hátt uppi að hún
hlýtur að hafa staðið á stól. En hún
eyddi öllu tali þar um og fór að hella á
könnuna.
í stofunni var stærðar vasi fullur af
rósum. - Er einhver merkisdagur hjá
þér, vina? varð mér að orði. Henni
varð eins og hverft við. - Nei, nei.
Hann Siggi kcmur stundum með rósir.
- Það er fallegt af honum sagði ég til að
segja eitthvað. - Það fékk engan
hljómgrunn. Það var bara eins og hún
gretti sig. - Mér fannst Birnu minni
brugðið og stóð stutt við.
Síðan eru liðin nokkur ár. Og bréfið
kom í gær. - Það gladdi mig á vissan
hátt, þó efni þess væri ekki neitt gleði-
efni. En mér fannst ég allt í einu hafa
endurheimt tápmiklu stúlkuna mína
úr tröllahöndum.
Hér er svo bréfið:
Elsku frænka.
Þú ert eina manneskjan sem ég get
leitað til og ég veit að þú bregst mér
ekki. Ég veit að þú stendur við bakið
á mér meðan ég er að koma undir mig
þeim fótum sem ég ætla mér að standa
á hér eftir.
Ég kem til þín á morgun með börnin
mín þrjú og verð hjá þér meðan ég er
að átta mig á því fráleita lífi sem ég hef
lifaö, ef líf skyldi kalla.
Ég er loksins að fara frá honum
Sigga. Ég hefði átt að vera farin fyrir
löngu. - Ég hefði átt að fara áður en
mér var beinlínis farið að vera illa við
hann, fara meðan ég hélt að mér þætti
vænt um hann þrátt fyrir allt. Hann er
46