19. júní - 19.06.1986, Síða 57

Fyrir tíu árum var
umönnun barna mikið
áhyggjuefni útivinnandi
kvenna og virðist mér lítið
hafa breyst í þeim efnum.
7f\
SIGRÍÐUR
GUÐMUNDSDÓTTIR
VERSLUNAR-
EIGANDI:
Einhver önnur
aðgerð hefði orðið
áhrifaríkari
1975 var ég heimavinnandi
með þr jú börn og á kvenna-
frídaginn tók ég mér frí frá
heimilinu allan daginn og
var maðurinn minn heima
hjá börnunum. Við héldum
hópinn gantlar vinkonur,
tókum daginn snemma og
tókum þátt í aðgerðum
dagsins af lífi og sál. Þetta
var stórkostlegur dagur og
við vorum fullar af hug og
trú á málstaðinn.
Tíu árum síðar voru hagir
mínir gerbreyttir, ég var
orðin atvinnurekandi og gat
ekki lokað verslun minni
allan daginn. Ég hafði 12
konur í vinnu og eiginlega
kom það mér spánskt fyrir
sjónir að þær skyldu allar
koma til vinnu þennan dag
nema ein. Við lokuðunt þó
versluninni á meðan úti-
fundurinn stóð yfir á Lækj-
artorgi og starfsfólkið,
langflest konur, ræddi um
málefni dagsins og gildi
fundarins.
Pessar konur höfðu allar
verið á fundinum 1975, en
nú var eins og þeim þætti
þýðingarlaust að vera að
endurtaka sama viðburð-
inn. Af fjölskylduástæðum
var ég ekki viðstödd þennan
fund en mér virtist eftir á að
allar værum við á einu máli
um að einhver önnur að-
gerð hefði verið áhrifarík-
ari. Okkur fannst ekki ríkja
sama stemmning fyrir deg-
inum og tíu árum áður.
Það sem mér finnst eink-
um hafa breyst á þessum
árunt er að konur eru meira
meðvitaðar um sinn rétt
núna, þær fylgjast betur
með á vinnustöðum að ekki
sé gengið framhjá þeim við
stöðuhækkanir og eru á
verði gagnvart launum sín-
um, ef starfssvið þeirra er
aukið. Því miðurfinnst mér
þó enn ríkja það viðhorf
hjá mörgum konum að starf
þeirra sé númer tvö á eftir
húsmóðurstarfinu og það er
algengt að konur falist eftir
starfi þar sem þær geta átt
frí á sumrin. Slíkt dytti
engum karlntanni í hug.
Jákvætt er hins vegar að nú
orðið er það almenna regl-
an að foreldrar skiptast á að
vera heima hjá veikum
börnum.
MARGRÉT
MARGEIRSDÓTTIR
DEILDARSTJÓRI:
Enn er langt í land
Því miður gat ég ekki tekið
þátt í hátíðahöldunum á
kvennafrídaginn 1975 þar
seni ég var þá við nám í
Bretlandi. Ég minnist þess
að kvennafrídagsins á ís-
landi var getið í fréttatíma
breska útvarpsins BBC og
að í lok fréttarinnar sagði
þulurinn eitthvað á þessa
leið: „Ekki veit ég hvað
myndi gerast ef allar konur
í Bretlandi legðu niður
vinnu í heilan dag!“
Árið 1985 tók ég hins
vegar þátt í hátíðahöldum
á kvennafrídaginn. Af fyrr-
greindum ástæðum get ég
ekki gert samanburð á
kvennafrídögunum, en ég
hygg þó að sá fyrri hafi
vakið miklu meiri athygli og
haft meiri áhrif og sögulegt
gildi í jafnréttisbaráttu
kvenna.
Mér fannst stemmningin
ágæt á kvennafrídeginum
1985 og sýningin á störfum
kvenna var til fyrirmyndar.
Vafalaust eru skiptar
skoðanir um hvað hefur
áunnist á síðustu 10 árum.
Ég hygg að mikilvægasti
ávinningurinn sé fólginn í
því að konur hafa öðlast
meira sjálfstraust og trú á
sína eigin hæfileika og þær
eru meira meðvitaðar um
stöðu sína og rétt. í öðru
lagi l'innst ntér viðhorf gagn-
vart hefðbundnum störfum
kyn janna hafa breyst í rétta
átt, þótt aldagömul viðhorf
gagnvart konum og hlut-
verki þeirra verði ekki upp-
rætt á einum áratug. Við
eigum enn langt í land til að
ná jafnrétti. Það er mikil-
vægt að konur verði óragar
við að taka að sér stjórnun-
arstörf í menningar- og
atvinnulífinu og þori
Baráttumálin á kröfuspjöldum fyrir 10 áruni. Flcst gætu þau allt eins verið frá síöastliönu hausti.
(Ljósm. Sigurjón Jóhannson).
57