19. júní - 19.06.1986, Síða 58

óhikað að beita áhrifum
sínum. Meðan karlar skipa
flestar áhrifamestu stjórn-
unarstöður í landinu,
verður jafnréttið meira á
orði en á borði.
VILBORG
DAGBJARTSDÓTTIR
RITHÖFUNDUR:
Slógum í gegn
á heimsmœlikvarða
Ég tók mér að sjálfsögðu
frí á „Kvennafrídaginn"
F'rir 10 árum, þó ég hefði
frekar kosið að fara þá leið
að gera verkfall og setja
fram fastmótaðar kröfur
sem síðan hefði verið fylgt
eftir af fullri hörku. Pessi
mjúka, kvenlega baráttuað-
ferð sléttaði yfir öll átök og
setti punkt aftan við
kröftugt starf þeirra rót-
tæku kvenna sem voru leið-
andi fram að þeim tíma.
Kvennafrídagurinn var
ein allsherjar sáttagerð.
Allir voru glaðir og góðir og
umfram allt sammála. Það
var í raun og veru þjóðhá-
tíð. íslenskar konur slógu í
gegn á heimsmælikvarða.
Karlarnir voru stoltir af
þeim en daginn eftir var
eins og ekkert hefði gerst.
Allt féll í sama gamla farið,
enda ekki til sá vinnuveit-
andi að hann drægi af kaup-
inu þótt dömurnartækjusér
frí einn dag, en hann var
heldur ekkert að hækka
það.
58
Kjörin hafa ekki batnað
á áratugnum, þau eru
almennt verri en þau voru
og vinnuþrælkun launafólks
hefur aukist ef nokkuð er.
Hefur þá ekkert unnist?
Ég var líka á fundinum á
Torginu í haust. Það var á
margan hátt góður fundur
þótt ekki væri hann eins
glæsilegur og samkoman
fyrir 10 árum. Konurnar
voru ekki eins bjartsýnar og
þá, ekki eins barnslega
glaðar, en þær voru fastar
fyrir, meðvitaðri um stétt
sína og stöðu og færar um
að takast á við þau erfiðu
verkefni sem eru framund-
an.
AÐALHEIÐUR
JÓNSDÓTTIR
LYFJATÆKNIR:
Jafnrétti fremur en
forréttindi
1975 tók ég mér ekki frí, en
ég var þá tæplega þrítug og
heimavinnandi. Kvenrétt-
indabaráttan, eins og mér
fannst hún rekin á þeim
árum, fór óheyrilega í taug-
arnar á mér. Mér fannst hún
öfgafull og ofstækiskennd
og heimavinnandi konur
níddar niður. Persónuleg
mótmæli mín gegn þessum
áróðri voru að breyta í engu
mínum störfum á kvenna-
frídaginn; fannst þetta stúss
aðeins vera fyrir þær sem
ynnu utan heimilis.
1985 fannst mér umræðan
um stöðu kvenna vera farin
að fjalla meira um jafnrétti,
sem ég styð heils hugar, en
ekki forréttindi annars
kynsins. Nú tók ég mér frí
þótt ekki væri samstaða um
það meðal kvennanna á
vinnustaðnum. Ég fór á
fundinn og fannst þar mjög
góður andi.
JÓNÍNAG. MELSTEÐ
HJÚKRUNAR-
FRÆÐINGUR:
Mikil eining um
aðgerðir
1975 var ég 27 ára með 3
börn á ýmsum aldri, en tók
mér frí frá heimilisstörfum
og fór á fundinn.
1985 vann ég á stórri
heilsugæslustöð. Þar var
mikil eining um aðgerðir.
Vinnustaðnum var lokað og
við gengum í kröfugöngu á
Lækjartorg. Að fundi lokn-
um heimsóttum við Kvenna-
smiðjuna. Mér finnst hafa
orðið hugarfarsbreyting á
þessu tímabili.
SIGRÚN
MAGNÚSDÓTTIR
RÖNTGENTÆKNIR:
Oflítið ciunnist
1975 var ég heimavinnandi.
í mér var mjög mikill hugur
og þótti sjálfsagt að mæta á
fundinn og lagði mig alla
fram við að fá vinkonur
mínar og mæður okkar og
tengdamæður á fundinn.
1985 vann ég á stórum
vinnustað í heilbrigðisgeir-
anum. Mér fannst sorglegt
hve þar ríkti annar mórall
meðal kvennanna en 1975.
Þar vildi meiri hlutinn hafa
frí aðeins frísins vegna en
ekki til að mæta á fundinum
eins og ég gerði.
Mér finnst allt of lítið
hafa áunnist á þessum 10
árum og starf kvenna eins
og húsmóðurstarfið enn
aðeins metið í orði en ekki
á borði.
HANNA
EIRÍKSDÓTTIR
BANKAMAÐUR:
Litlu aðfagna
1975 var ég tæplega 35 ára,
heimavinnandi með stórt
heimili. Ég var aldrei sam-
mála þeim áróðri sem rek-
inn var á þessum árum og
fannst ætíð gert of lítið úr
starfi húsmæðra og uppeld-
ishlutverkinu. í samræmi
viö það breytti ég í engu
mínum daglegu störfum.
1985 vann ég fulla vinnu í
banka. Þar var atkvæða-
greiðsla um frídag sem var
meirihluti fyrir. Ég var því
fremur mótfallin sjálf,
fannst svo lítið hafa áunnist
í jafnréttismálum og enn
svo mikil starfsflokkun í
þjóðfélaginu eftir kynjum,
að litlu væri að fagna.