19. júní


19. júní - 19.06.1986, Síða 59

19. júní - 19.06.1986, Síða 59
SIGRÍÐUR ÁGÚSTA ÁSGRÍMSDÓTTIR VERKFRÆÐINGUR: Ég varfiill bjartsýni og eldmóðs 1975 var ég liðlega þrítug, full bjartsýni og eldmóðs og trúði að nú myndi allt ganga vel, nú væri framtíðin okkar kvennanna, nú væri tæki- færið og leiðin framundan greið. Ég hafði verið heima- vinnandi skamma hríð, en fannst sjálfsagt að taka fullan þátt í kvennafrí- deginum og gera hluti þenn- an dag, sem ég gerði ekki að jafnaði. Heim af Lækjar- torgi fór ég full baráttuvilja og trú á órofa samstöðu kvenna. Því féll mér enn þyngra, þegar ég hóf aftur störf við sérgrein mína nokkrum mánuðum síðar, að þurfa stöðugt að heyra ásökunar- og vandlætingarhreim kyn- systra minna þegar þær spurðu eftir börnunum. 1985 vann ég á stórum, blönduðum vinnustað. Ég undraðist fram á síðasta dag hvort ekkert ætti að gera á þessum merkisdegi, fannst vanta alla bjartsýni og bar- áttuvilja, allan áróður. Tveimur dögum fyrir kvennafrídaginn héldum við konurnar vinnustaðar- fund í matartímanum. Par ákváðum við að mæta í vinnu en verja deginum í fundahöld og ræða kjör kvenna almennt og sérstak- lega á þessum vinnustað. Þegar áskorunin kom um breiðfylkingu á fundinn ákváðum við að taka henni. Allar lögðu niður vinnu, hittust í hádeginu og héldu síðan á fundinn. Mér er til efs að það hafi verið rétt ákvörðun. Vissu- lega hefði verið gagnlegra fyrir okkur sjálfar að hafa vinnustaðarfund. GUÐLAUG ÓLAFS- DÓTTIR FV. VERSLUNARSTJÓRI: Léleg eftirlíking 1975 tók ég þátt í kvennafrí- deginum af lífi og sál þótt ég væri mjög ánægð heima- vinnandi húsmóðir. Eigin- ntaðurinn sá um börnin en sjálf fór ég á fundinn. Á kvennafrídaginn 1985 lít ég sem lélega eftirlík- ingu, sem mér fannst ekki einu sinni sniðug, og tók engan þátt í honum. Ég rak mitt fyrirtæki og fannst það sérlega ánægjulegt þennan dag. En það kom mér á óvart, og kont raunar illa við mig, að þennan dag höfðum við ekki friö fyrir alls konar „erindrekum“, sem ýmist hringdu eða komu og „báðu“ um að fyrirtækinu yrði lokað. VILBORG HARÐARDÓTTIR: Eins og þegar steini er kastað í vatn 24. október 1975... Þvílík- ur dagur! Við rauðsokkar vorum að undirbúa daginn fram á nótt. Það fyrsta sem ég gerði var að lesa blöðin, spennt að sjá hvernig þar væri tekið á deginum, - og líka að sjá á prenti minn fyrsta - og eina til þessa- leiðara í Þjóðvilj- anum, sem mér hafði veist sá heiður að fá að skrifa í tilefni dagsins. Svo var hlaupið niðrá Skúlagötu 4 þar sem við „tókum útvarp- ið“. Síðan var þotið upp í Menntaskólann við Hamra- hlíð, en þar hafði ég lofað að tala á fundi nemenda. Einhverntíma um morgun- inn eða hádegið var líka lokaæfing hjá rauðsokka- kórnum fyrir útifundinn. Um hádegið voru þegar farnar að berast fréttir af að konur víösvegar um land heföu ekki mætt til vinnu sinnar og á mörgum vinnu- stöðum væru karlarnir með börnin með sér. Hvað skyldu margar koma í göng- una og á fundinn? Hápunktur dagsins hjá mér var gangan frá Hlemmi niðrá Torg. O, hvað við Hildur Hákonar vorunt stolt- ar að ganga fremstar í fylk- ingu undir rauðum fánum rauðsokkanna, sem blöktu svo fallega í golunni. Ég man, að við töluðum um, að þetta upplifðum við einu sinni á ævinni. Á leiðinni óx gangan og óx og óx og niðrá Torgi náði fundurinn yfir allt auða svæðið - aldrei hafði sést svo stór útifund- ur. Dagskráin hófst, ræðurn- ar voru fluttar og við kontum upp á sviðið með langan borða með slagorðinu „Kvennabarátta er stétta- barátta“. Þegar ég stóð þarna uppi og horfði yfir allan fjöldann var ég svo glöð að ég var næstum farin að gráta og ætlaði varla að geta byrjað að syngja vegna kökksins í hálsinum á mér. Um kvöldið ræddum við saman í Sokkholti. Hvert yrði framhaldið? Höfðum við fórnað of miklu í sam- starfinu við íhaldskerlingarn- ar? Hafði bitið verið tekið úr hugmyndinni með að kalla daginn Kvennafrídag? Var ekki þrátt fyrir allt mest um vert að konur höfðu náð saman og fundið hversu sterkar þær gætu verið í samstöðunni? Skipti ekki mestu máli hver margar konur, sem áður höfðu lítið eða ekkert leitt hugann að jafnréttis- og kvenfrelsis- málum, voru nú að vakna? Tíu árum síðar sést, að þarna var kastað steini í vatn og á fletinum mynduð- ust stærri og stærri hringir, sem náðu lengra og lengra. Þótt ekki hafi miðað eins vel í málum kvenna og við vonuðumst til þá er ólíku saman að jafna þegar litið er til almennrar vitundar kvenna um stöðu sína. Það varð vakning. 24. október 1985 var ég á heimleið frá Indlandi. Hugs- aði auðvitað heim, en í stað þess að taka nú þátt í aðgerð- unum 24. okt. höguðu örlög- in því svo, að ég hélt erindi í Haag í Hollandi, um aðstæð- ur kvenna á íslandi, samtök þeirra og baráttu og ekki síst hvernig hægt var að ná sam- stöðu um 24. október. 59
Síða 1
Síða 2
Síða 3
Síða 4
Síða 5
Síða 6
Síða 7
Síða 8
Síða 9
Síða 10
Síða 11
Síða 12
Síða 13
Síða 14
Síða 15
Síða 16
Síða 17
Síða 18
Síða 19
Síða 20
Síða 21
Síða 22
Síða 23
Síða 24
Síða 25
Síða 26
Síða 27
Síða 28
Síða 29
Síða 30
Síða 31
Síða 32
Síða 33
Síða 34
Síða 35
Síða 36
Síða 37
Síða 38
Síða 39
Síða 40
Síða 41
Síða 42
Síða 43
Síða 44
Síða 45
Síða 46
Síða 47
Síða 48
Síða 49
Síða 50
Síða 51
Síða 52
Síða 53
Síða 54
Síða 55
Síða 56
Síða 57
Síða 58
Síða 59
Síða 60
Síða 61
Síða 62
Síða 63
Síða 64
Síða 65
Síða 66
Síða 67
Síða 68
Síða 69
Síða 70
Síða 71
Síða 72
Síða 73
Síða 74
Síða 75
Síða 76
Síða 77
Síða 78
Síða 79
Síða 80
Síða 81
Síða 82
Síða 83
Síða 84
Síða 85
Síða 86
Síða 87
Síða 88
Síða 89
Síða 90

x

19. júní

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: 19. júní
https://timarit.is/publication/671

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.