19. júní - 19.06.1986, Qupperneq 74

hún engu að síður ánægjulegur við-
burður. Hinar ýmsu sýningar voru
fjölbreyttar og áhugaverðar, ekki síst
fyrir þaö að þær gáfu fjölda ungra og
efnilegra listamanna tækifæri til að
láta ljós sitt skína.
Obundnar af
kennisetningum
Á sýningunni „Hér og nú“ komu til
dæmis fram ungar konur, sem eiga
ugglaust eftir að láta ntikiö að sér
kveða í náinni framtíð. Eftirtektarvert
var einnig, að sérhver þeirra kom fram
sem skapandi einstaklingur, óbundinn
af kennisetningum og tískubylgjum í
myndlistinni. Hinn nýi expressjónismi
hefur vissulega sett mark sitt á verk
málara á borð viö Erlu Þórarinsdóttur,
Björgu Örvar og Arngunni Ýr Gylfa-
dóttur, en allar virtust þær gefa sér
sjálfstæðar forsendur. Hinn ljóðræni
og innilega erótíski teiknistíll Hörpu
Björnsdóttur var síðan sér á báti,
meðan Guðrún Kristjánsdóttir vann
að því að einfalda og fága hefðbundin
landslagsmótíf.
Sama var uppi á teningnum í
verkum þeirra listakvenna, sem not-
uðu blandaða tækni. Hulda Hákonar-
dóttir hrærist í heimatilbúnum mynd-
heimi, þar sem einkalíf hennar og til-
finningar ráða ríkjuin, en þó ávallt
þannig að áhorfandinn getur sett sig í
spor hennar. Guðrún Hrönn Ragnars-
dóttir fjallar sömuleiðis um einkamál,
miðlar ekki eins hreint og beint og
Hulda, en fer þó ekki undan í flæm-
ingi.
Pað var líka ánægjulegt að sjá,
hvernig nokkrar listakonur hafa tekið
keramík og glerlist til endurskoðunar
og fikra sig nú í átt til skúlptúrs, sjá verk
Brynhildar Þorgeirsdóttur, Guðnýjar
Magnúsdóttur, Sóleyjar Eiríksdóttur
og Rósu Gísladóttur.
En stór galli á listahátíðinni var, að
á henni var hvergi grafíkmyndir að
finna, en í þeirri grein hafa íslenskar
konur verið stórum atkvæðameiri en
karlar á síðastliðnum tveimur ára-
tugum.
Þótt ljósmyndasýning hátíðarinnar
mundi sennilega ekki teljast til stórtíð-
inda í öðrum löndum, þá verður hún
að teljast til viðburða hérá íslandi, þar
sem skapandi ljósmyndun hefur lengi
verið í lægð. Ljósmyndararnir, hvort
sem þeir eru sjálfmenntaðir eða lærðir,
voru bæði metnaðarfullir og einlægir,
og lausir við sjálfsánægju og kaup-
skaparanda margra karlljósmyndara.
Aftur hjó ég eftir sjálfstæðum
þankagangi margra ljósmyndaranna,
hve óbundnir þeir virtust vera af ríkj-
andi hefðum. Þarna voru „hrein skot“,
mótíf eins og þau koma fyrir í náttúru
og borg, klippimyndir, uppstillt mótíf
(Nanna Búchert) og stílfærðar stúdíur
(Alda Lóa Leifsdóttir).
Um sýningu á arkitektúr kvenna tel
ég mig ekki geta sagt eins mikiö, bæði
sökum þekkingarskorts og hins litla
úrtaks kvenarkitekta, sem á sýning-
unni var. Þó sýnist mér fáir arkitektar
á íslandi standa Högnu Sigurðardóttur
á sporði í hugkvæmni ogsmekkvísi, og
er ég tæplega einn um þá skoðun.
Hafi Listahátíð kvenna sannað
nokkurn skapaðan hlut, þá var það að
konur eiga ekki lengur að þurfa að
efna til sérstakra kvennasýninga.
Einn ostur er nauðsyn,
tveir eru sjálfsagðir,
þrir eru grundvöllur
góðrar veislu.