Sameiningin - 01.03.1906, Blaðsíða 13

9
liefir í för meö sér hvervetna þar sem hann viögengst. Og af
jþví hljótum vér allir i Jesú nafni að gleöjast. En þó aö mikiö
sé þegar að gjört, þá er enn í þeim efnum mikið ógjört. Málið
má aldrei niðr falla. Málið þarf aðhlynningar framvegis af öllu
góðu fólki, og sérstaklega af þeim, konum jafnt sem körlum,
sem ganga með hreina og lifandi kristna trú í hjörtum sínurn.
Því það, sem nú fremr öllu öðru skortir í bindindisstarfseminni
víðast hvar, og vissulega engu síðr rneðal íslendinga en annars
fólks, er það, að henni sé haldið á grundvelli kristindómsins, að
hún sé leidd í anda Jesú Krists. Og þá ríðr að sjálfsögðu ekki
■að eins á því, að sem flestir kristnir menn sé með bindindismál-
inu, heldr líka á því, að þeir nái á, því sem allra beztri og full-
komnastri þekking í ljósi guðs orðs eða kristindómsopinberun-
arinnar, svo að þeir geti bœgt burt þaðan öllum ósannindum og
óheilsusamlegum öfgum, og þá jafnframt varnað þvi að bind-
iudisfélagskaprinn verði nokkurn tíma notaðr i þjónustu hins
vonda.
Hin eina alsanna og kristilega undirstaða bindindismálsins
er að einu leyti trúarmeðvitund einstaklingsins um það, að hann
er skapaðr i guðs rnynd, um hina há,u og himnesku köllun sína
frá guði til þess að vera barnið hans, og jafnframt til að vera
musteri anda hans, heilags anda, að hann verðr vel og vandlega
að vaka yfir því musteri, má með engu móti skemma það, saurga
það, vanhelga það. En annars vegar er hin rétta og kristilega
undirstaða bindindismálsins sú, er þannig er orðuð af Páli post-
ula í r. Kor. 8, 13: „Ef eg með nautninni hneyksla bróður
minn, skal eg aldrei að eilífu kjöt eta, svo eg ekki hneyksh
hann.‘£ Vist er um það, að sumir rnenn eru einnig á vorri tíð
svo sterkir, hafa svo mikið vald yfir sjálfum sér, að þeir þurfa
ekki að skemma sig, ekki að saurga eða vanhelga hið persónu-
lega heilags anda musteri sitt, á því aö neyta víns eða annarra
áfengra og enn þá sterkari drykkja, við og við, ef þeir að eins
gjöra það í liófi. Og þótt það reyndar sé hæpið, þá rná þó vel
svo verða, að þeir freistist aldrei í því tilliti til óhófs. Fyrir
sjálfa sig ætti þeir þá ekki að þurfa að þvertaka fyrir alla slíka
nautn, eða að vera í algjöru bindindi. En þá kemr hin siðar-
nefnda ástœða bindindisnauðsynarinnar til greina. Ef þeir
hugsa um hina mörgu þekktu og óþekktu veikari brœðr sína,
sem ekki að eins líkindi eru fyrir að falla rnuni fyrir drykkju-
skaparástríðunni, sé þeim ekki með dœmi og annarri hjálp hinna
sterkari manna bœgt burtu frá þeirri hættu, heldr líka er vist
um að ekki geti þar komizt af án annarlegrar aðstoðar,—þá ætti
þeir, einmitt þessir sterku menn, að finna sig hátíðlega og ómót-