Sameiningin - 01.03.1906, Blaðsíða 15

II
sínu og huga. Vér ráöum lesendum vorum til aS íhuga þaS
vandlega. Sökum þess, hve ákveðiS orðalag hans er þar, sök-
um hinnar kyrrlátu alvöru og hins fagra anda, er þar birtist, er
líklegt, að því verði skipað rúni framarlega meðal fyrirmyndar-
Jþátta þeirra í bókmenntunum, sem snerta hið andlega líf. Þar
kemr og fram svo lagað svar upp á heilbrigða og eðlilega krist-
indómsáskoran, sem að ætlan vorri má hér eftir meir og meir
búast við, einkum frá þeim, er heyra til þeim hluta mannfélags-
ins, sem mest á í eigu sinni af menntan og siðfágan. Hin hrein-
skilna játning, sem hér liggr fyrir, ber þess og skýran vott, að
munrinn á Únitara-trú og kirkjulegum rétttrúnaði er ekki að
eins fólginn í því, hve ólikr skilningr á persónu Krists er ráð-
andi í þeim tveim frœðakerfum. í öðrum mikilsvarðandi efn-
um, t. a. m. með tilliti til iðrunar og bœnar, syndameðvitundar,
,þess að gefa sig guði á vald og standa í persónulegu sambandi
við meistarann, hafa í liðinni tíð skoðanirnar verið mjög breyti-
legar og eru enn að nokkru leyti. Sem rétttrúaðir kristnir menn
lítum vér svo á, að þessi atriði sé það, sem gjörir trúarlífið
djúpt, ávaxtarsamt og fagnaðarríkt. Og hvað sem annars má
segja, þá virðist prófessor Hale hafa orðið fyrir aftrhvarfi, sem
er eins verulegt og nokkuð slíkt, er kunnugt er af sögunni eða
nú þekkist á vorri tíð. Þótt ekki allir líti á það sem merki þess,
að Únítara-trúin sé að leysast í sundr, þá megum vér þó allir
fagna yfir því, hve nær sem það kemr fyrir, að maðr á fullorð-
insaldri fær hjartfólgna og djúpa reynd fyrir sannindum trúar-
innar, og oss grunar, að dr. Hale sjálfr, sem ekki er neinn
þröngsýnn flokksmaðr, og hefir alla æfi látið sér meir um það
hugað að kristna menn en að gjöra þá að Únítörum, láti sér
ekki mislíka, að sonr hans hefir gengið á ljósbirtuna.“
En samkvæmt blaðinu Zion’s Herald er þetta, sem hér fer á
eftir, ágrip af rœðu, sem hr. Hale hélt í Meþodista-kirkjunni í
Schenectady eftir að liann hafði snúizt:
Allar kirkjudeildir leggja meiri eða minni áherzlu á ein-
hverja sérstaka opinberan trúarlífsins; sumar á trúna sjálfa,
aðrar á trúarjátninguna, aðrar á góð verk, þar sem hins vegar
aðrar — eftir því, sém eg hefi fyrir satt — eins og þessi söfn-
uðr leggja einkum áherzlu á ákveðna trúarreynslu, berandi það
fyrir sig, að reynslan sé undirstaða trúarinnar.
Köllun frá Kristi er eftir því, sem mér skilst, sá timi á
mannsæfinni, þá er til hans kemr hvöt til að láta allt laust Krists
vegna. Vér komum allir á þann blett í æfisögu vorri, þá er vér
Ennum til þess, að það vantar eitthvað. í líf vort, og að Kristr
talar þá til vor í þeirri kyrrlátu undirrödd; og ef vér veitum