Sameiningin - 01.03.1906, Blaðsíða 35

3i
stofunni. Vindurinn livein og þaö blés í gegn um skráargötin
cg undir hurðirnar.
Mamma sat í stóra ruggu-stólnum með börnin sín öll i
kring um sig. Villi litli, yngsta barniö, sat í kjöltu hennar,
Solla á annarri stólbríkinni, Kobbi á hinni; og hölluðu sér upp
að mömmu sinni, en Siggi, elsti drengurinn, sat fyrir framan
hana á fótaskemli eins nærri henni og honum var unt.
„Mér þykir vænt um þig, mamma!“—sagöi Solla.
„Mér líka!“ „Mér líka!“ „Mér líka!“—hrópuðu öll hin í
cinu hljóði hvert í kapp við annaS.
„Mér þykir vænna um þig en nokkur annar getur gert, því
eg er elstur. Mér hefur þótt vænst um þig lengst“ — sagSi
Siggi.
„Mér þykir vænst um þig, því eg er eina stúlkan þín“—
sagöi Solla.
„Mér þvkir svo vænt um þig, að eg vildi aS stórt bjarn-
dýr elti þig, þá skyldi eg skjóta þaS“—sagSi Ivobbi.
„Eg get ekki sagt, hvaS mér þykir vænt um þig“—,sagði
Villi litli og lagSi handleggina um há.lsinn á mömmu sinni og
kysti hana og kysti.
Þá kystu öll börnin hana í einu og þau ætluðu nærri því
að kæfa aumingja-mömmu i kossum og ástaratlotum.
„Þykir ykkur vænt um mig, börn?“—spurSi hún. „Vitið
þið eiginlega, hvaS kærleikur er?“
„Nú, kærleikur er kærleikur — eitthvað, sem rnaSur finnur
til í hjartanu og lætur mann langa til að gera eitthvaö fyrir ein-
livern.“
„Já, kærleikur er að gera eitthvað, ekki það, sem maður
sjálfur vill,—heldur gera eitthvaö fyrir einhvern annan, máske
eitthvað ervitt og óskemtilegt.“
Rétt í þessu blístraöi pósturinn fyrir utan dyrnar, og börn-
in hlupu til þess aö vita, hvað hann hefði komiö með. „Það er
bréf til mín“—sagði mamma, og opnaði 'þaS og fór að lesa. „Eg
þarf að skrifa og svara því undir eins, svo aS það geti komist
meS kvöldpóstinum. Hvert ykkar vill fara meö bréf fyrir mig
í póstkassann ?“
Siggi leit út um gluggann. Vatnsstígvélin hans voru uppi
á lofti. Æ, hann átti eftir fimm reikningsdæmi. Því gat ekki
bréfið beSiö til morguns? Hann gat farið meS það um leiS og
liann færi á skólann.
Kobbi leit líka út um gluggann. Úh! En þaö myrkur!
Ekki vildi hann vera einn úti í öðru eins myrkri. Hann var