Lífið - 01.01.1936, Síða 17

LÍFIÐ
13
Uppeldishugsjónin verður að vera heillavænleg
fyrir mannkynið.
Það ætti að venja börn á að hugsa um náunga
sína eins og sjálf sig, skoða sig sem hluta heildar-
innar og láta starfsemina út á við vera uppbyggi-
lega fyrir aðra. Það verður að leggja áherslu á,
að örðugleikar og hefnd eru hið lögbundna svar
lífsins við hirðuleysi um orsakalögmál þess. Þetta
á við menn, sem eru sjálfum sér ótrúir — menn,
sem þó gera engum öðrum mönnum mein. Séu að-
gerðir einhvers manns að áliti annara, gagnslaus-
ar, verður hann þess fljótlega var, að hann er í
óvinalandi, hvort sem hann er í föðurlandi sínu
eða ekki. Einkasálarfræðin (sálgreiningin) hefir
ljós undirstöðuatriði hugrekkisins. Sá maður að-
eins, er gerir sér ljóst, að hann er eða getur síðar
orðið til gagns, getur verið hugrakkur. Hugrekki
er því, eins og áður er sagt, höfuðnauðsyn sannrar
hamingju. Kjarkur og sjálfstraust mótar og þró-
ar fastan og ákveðinn vilja. Þetta má leggja til
grundvallar fyrir nákvæmri rannsókn á markmiði
uppeldisins. Skipbrotsmenn, auðnuleysingjar og
allskonar ræflar geta því aðeins unnist til mann-
heims, þ. e. þjóðfélagið getur því aðeins unnið þá
aftur, gert úr þeim nýta menn á endanum með því
einu móti að rækta í þeim hugrekki til að verða
einhvers megnugir á vegum heilbrigðrar skynsemi
og samfélags.
Nefna ber sérstaklega nokkur hversdagsleg at-
riði og jafnframt brýna fyrir foreldrum og kenn-
urum að nothæfa þau, til þess að styðja að þroska