Lífið - 01.01.1936, Síða 20

16
LÍFIÐ
viturlegt uppeldi. Það hefði getað forðað þeim
frá glötun.
Maður nokkur ólst upp í sveit. Hann var ákaf-
lega hrifnæmur, viðkvæmur og tilfinningaríkur.
Hann gat sungið áður en hann fór að geta talað.
Hann ráfaði oft einförum, því það var ekkert barn
til að leika sér við. Hann lifði sig þá þegar alger-
lega inn í sjálfan sig og þar af leiðandi var það
svo æfina út. Hræðsla við grýlu, bola og helvíti
eitraði líf hans meðan hann var mjög ungur og var
honum óbærilegt mein alla æfi. Á heimilinu voru
illdeilur, þar var óhreinlæti og sóðaskapur, áfeng-
is- og tóbaksnautn og fleira siðspillandi. Alt skað-
legt var látið eftir drengnum. En skilning og nauð-
synlegt ástríki skorti. Honum var bannað að vinna
uns hann fékk móthneigð gegn allri vinnu. Ætt-
fólk hans dreymdi að vísu um að hann gengi skóla-
veginn, en þrátt fyrir viðvörun mentaðs manns, er
bauðst til að kenna honum undir Mentaskólann,
fékk hann ekki að byrja að læra uns námshæfi-
leikar hans höfðu sljóvgast svo, að hann treystist
ekki til að stunda nám. Hann var gerður að al-
gerlega vilja- og stefnulausum kjarkleysingja fyrir
gervalt lífið. Mjög snemma bar á ásthneigð hjá
honum. Á áttunda aldursári varð hann gagntekinn
af ást til fjórtán ára stúlku. Eigi þorði hann að
trúa foreldrum sínum fyrir þessu mikilvæga leynd-
armáli, af ótta fyrir því, að þau kynnu að halda að
hann væri ekki með öllum mjalla. Aðeins tvær
ljúfar endurminningar átti hann frá æskuárum.
Önnur var sú, að þegar hann var tólf ára var