Lífið - 01.01.1936, Síða 39

lífið
35
efni fyrir allar vinnandi hendur. Og þó kaupum við
vinnu af útlendingum fyrir of fjár. Það er að vaða
yfir ána til þess að sækja vatn. Samhliða vinnunni
kaupum við hrávöruna í iðnaðarvinnuna, stundum
sömu vöru, sem við eigum nóg af sjálfir, stundum,
meira að segja, sömu hrávöruna, sem við höfum
selt til útlanda — borgum flutninginn á henni yfir
hafið fram og aftur, ásamt háum milliliðagróða.
Við athugun þess máls hlýtur að vakna sú spurn-
ing, hver séu verkefni iðnaðarins, hve gildur þátt-
ur hann geti orðið í þjóðarbúskapnum.
Því er auðvitað ómögulegt að svara, meðan iðn-
aðinum er sama sem enginn gaumur gefinn og allar
víðtækar rannsóknir eru ógerðar.
Þó má fullyrða, að það verkefni er geysimikið,
vafalaust miklu meira en alment er álitið.
Kröfur þær, sem iðnaðurinn verður að fullnægja,
fara vaxandi með vaxandi menningu.
Hjá frumstæðum þjóðum fer mest af tíma og orku
mannsins í það, að afla hráefnanna. Iðnaðurinn lýt-
ur að því, að spara þann tíma og það strit. Hann læt-
ur verkfærin og vélarnar gera það, sem líkamsorkan
ein gerði áður. Orka og afköst einnar vélar getur
vegið á móti 1000 mönnum. Jafnvel í óbrotnum smá-
rekstri er mismunurinn mikill. Áður fóru 10 menn
á bát út á fiskimið og komu aftur með hlaðinn bát
inn eftir 16 klukkustundir, dauðuppgefnir. Nú fara
2 menn á bát á sama fiskimið og koma með hlaðinn
bátinn eftir 8 klukkustundir, óþreyttir að kalla.
Mismunurinn er iðnaðinum að þakka, sem lagði
til vélina.
3*