Lífið - 01.01.1936, Síða 48

44
LIFIÐ
vafalaust að mestu leyti manna, s,em ekki eru iðn-
aðarmenn, — manna, sem ætla sér að fá þarna
hærri vexti af fé sínu en fást í almennum innláns-
stofnunum, — ætla sér að græða á iðnaðinum. Þetta
er ekki sagt þeim mönnum til ámælis. Það afsak-
ast sem eðlileg afleiðing af því, að ríkið gerir ekk-
ert til þess að styrkja iðnaðarmenn til sjálfstæðs
iðnreksturs. Iðnaðarmenn fá ekki gjafafé úr ríkis-
sjóði, eins og landbúnaðurinn, ekki heldur lán í
bönkum gegn tryggingu í ófengnum afla, eins og
sjávarútvegurinn. Meira að segja hefir ríkið tekið
í sínar hendur stærstu prentsmiðjuna í bænum, og
má um það segja, að heggur sá er hlífa skyldi.
Þessi sömu félög, sem reka prentsmiðjurnar, reka
einnig bókbandsstofur. Ekki er það vegna þess, að
bókbandsstofur séu svo fjárfrek fyrirtæki, að bók-
bindarar geti ekki hjálparlaust stofnað þau og
starfrækt, heldur hitt, að prentsmiðjurnar vilja
hagnast á bókbandinu, vinnu hinna iðnlærðu bók-
bindara, og nota góða aðstöðu sína til þess að leggja
undir sig bókbandsvinnu.
Þetta er valið sem eitt dæmi af mörgum. I mörg-
um öðrum iðngreinum er iðnaðarmönnum meinað
að njóta fulls arðs af iðn sinni.
Sumar tegundir iðnstarfa hafa verið aðgreindar
frá öðrum iðnaði og kallaðar iðja, til aðgreiningar
frá venjulegum iðnaði. Þessu nafni hefir meira að
segja verið smeygt inn í landslög til staðfestingar
því, að þetta væri rétt skilgreining. Þetta heiti er
einkum notað um þær iðngreinar, sem nota kostn-
aðarsamar vélar til starfanna, en fátt verkafólk.