Sameiningin - 01.01.1908, Blaðsíða 15

33i
þá, sem hungrsneyð vofði yfir í vandræðaástandi því, sem þar
var þá og stafaði af hinni langvarandi styrjöld milli Spánverja
og eyjarskeggja. Lýsir hún ástandinu har mjög átakanlega í
bók þeirri, er hún ritaSi um líknarstarfsemi Red Cross félagsins
í Cúba, Þegar stríöiS milli Spánverja og Ameríkumanna hófst,
var starf hennar til ómetanlegrar blessunar. Árið 1900, þegar
borgin Galveston eyddist af hinum œgilega öldugangi hafsins
og nær 4,000 manns misstu lifið, fór Clara Barton þangað.
Sjötug að aldri starfaði hún meö óþrjótandi elju að því að lið-
sinna hinum allslausa og heimilislausa fólksfjölda, og var
hyggjuviti hennar og starfsemi við það tœkifœri við brugðið.
Eitt af því, sem hún hefir til leiðar komið, er það, að nú er
samningr meðal allra siðaðra þjóða um að Red Cross félagið
geti starfað óhindrað á vígvöllum, og hvar sem fáni þess blaktir
er þeim stað hlíft fyrir öllum árásum af her beggja hliða.
Starfsmenn þess fá að starfa að því að liðsinna hinum særðu
°g deyjandi eins óhultir og unnt er í þeim ástœðum, líknandi
jafnt vinum sem óvinum. Clara Barton hefir jafnan starfað
að verki mannúðar og kærleika, jafnt hver sem hlut hefir átt
að máli. Hjá henni hefir aldrei risið upp nein spurning um
þjóðerni, kynferði eða trúarbrögð; að eins hefir það komið
til greina í huga hennar, hvar þörfin væri mest. Þar sem
mannleg eymd og neyð var mest, hvort heldr af völd-
um stríðs og styrjalda, drepsótta eða hallæris, elds eða annarra
eyðileggjandi afla náttúrunnar, þar hefir hún komið fram sem
engill líknar og miskunnar. Nú er hún nær Því áttrœð og æfi-
kvöld hennar er fagrt og rólegt. Hún getr litið til baka yfir
langt og göfugt dagsverk með Þá fullvissu x hjarta sínu, að
starf hennar hefir borið mikinn og fagran ávöxt, ekki einungis
fyrir samtíðarmenn hennar, heldr og fyrir komandi kynslóðir.
Hún getr lagt frá sér byrði dagsins með þá fullvissu innan-
brjósts, að hið alskyggna auga hans, sem ræðr rás viðburðanna,
lítr á æfistarf hennar með velþóknun. Minning hennar verðr
haldið á lofti löngu eftir að flestir af samferðamönnum hennar,
sem ef til vill létu meir á sér bera, eru gleymdir.
Á þessum tíma, þegar hugsjónir mannúðar og mannkær-