Sameiningin - 01.01.1908, Blaðsíða 35

35i
honum til þess aö taka upp á þessu. Og eg slepti nú fyrst hend-
inni á honum og smeygSi hendinni á mér undir dýnuna og tók
út fimm dollara seöil, réiti aö honum og sagöi:
‘Eg veit, að þú átt bágt. Þetta getur hjálpað þér til þess
að komast á rétta leiö aftur.’ En hann hristi höfuöiö og vildi
ekki taka við honum, þangað til eg sagöi honum, að hann gæti
þegiö þetta sem lán. Og um leið tók eg spjald meö utanáskrift
minni upp úr buddunni og fékk honum meö peningunum, sem
honum var sjáanlega rnjög ljúft að þiggja. Svo stökk eg frarn
úr rúminu, greip aftur um höndina á honum og sagöi meö ó-
styrkum hlátri: ‘Eg er alltént vön aö fylgja gestum mínuni til
dyranna. Og hiö sama verð eg að gera við þig.’
Hann lét ekki dekstra sér, heldur fór óöar, og ætlaði sér út
um bakdyrnar; því um þær hafði hann komið, eins og við kom-
umst að seinna; en eg var svo hrædd um, að eg kæmi honum
ekki út áður en fólkið vaknaöi, svo eg dró hann aö hliðardyr-
unum nálægt herberginu mínu, dró lokuna frá og hleypti hon-
um út og sagði um leið: ‘Guð blessi þig, sonur! Bænir mínar
fylgja þér.’
„Nú, saga mín er þá búin, nema það—“
„Nema það, aö kjarkur hennar brást Þá“—tók Þjónustan
hennar fram í; „því undir eins og hún hafði kallað um hjálp,
varö hún vita máttlaus. í fyrstu héldum viö, að hana hefðí
dreymt illa. En það sáust ljós merki þess, að annað var það,
sem hafði komið fyrir. Og Það skal eg segja Þér, að síðan hef-
ur hún verið hetja í augum allra.“
„Og þú átt það skilið, amma!“—kallaði eg, sem í fyrsta
sinni heyrði söguna. „Ekki heföi einn af þúsund farið að
jafn-hyggilega og þú, ef eins mikið heföi reynt á.“
,,En eg þakka honum Það, sem aldrei hefur brugðist mér,
hvernig sem á hefur staöið fvrir mér“—sagði gamla konan og
þurkaði tárin, sem fyltu augun. „Og svo verður þú að fá að
heyra niðurlagið á þessu óvenjulega æfintýri mínu.“
Um leið tók hún upp úr vasa sínum bréf, sem hún rétti að
mér — vel ritað bréf, en dagsetningarlaust og nafnlaust. Bréf-
ið hljóðaði þannig:
NÝJA BLAÐIÐ.
Seinna gengur með það en búist var viö. En aðal-orsökin
til þess er, hvað seint hefur gengið með að safna áskrifendum.