Sameiningin - 01.01.1908, Blaðsíða 33

349
fólkið hitt alt sefur uppi. Það hefur veriö reynt að telja mér
trú um, að eg væri ekki óhult ein; en eg kann best við paö, til
Jiess aS geta talaS upp hátt án þess aS ónáSa nokkurn.
Nú, nú! Þegar klukkan sló 12 og sagSi mér, laS nýáriS
væri byrjaS, þá fór eg aS hugsa um þaS, hvaS góSur drottinn
minn hafSi veriS viS mig, aS leyfa mér, þessum fiausk, enn þá
einu sinni aS líta nýtt ár. Og eg gat ekki látiS vera, aS syngja
up hátt: ‘Lof sé Þér, drottin minn!’ En þá heyrSi eg eins og
eitthvaS detta niSur á gólfiS. Og eg lauk upp augunum og sá
einhvern hjá kommóSunni minni; en ljósiS logaSi svo dauflega,
aS í fyrstu sýndist mér þaS vera einhver af heimilisfólkinu, sem
væri aS leita aS einhverju.
En svo sá eg, aS ÞaS var karlmaSur, og aS hann hafSi dreg-
iS hattinn niSur yfir augun, svo aS mér hefSi ekki veriS unt aS
þelekja hann, þó ÞaS hefSi veriS einhver kunnugur."
„En amma!“ — hrópaSi eg upp yfir mig — „þú hefur hlot-
iS aS verSa máttlaus af hræSslu."
„Nú gleymir þú því, góSa mín! sem eg er rétt búin aS
segja, aS hjarta mitt var þá svo fult af þakklæti til drottins, aS
ekkert rúm var í því fyrir neina hræSslu. Eg hafði því fult
valdi á sjálfri mér — skal eg segja þér. Og stundum finnst mér
ÞaS hafa veriS nærri því kraftaverk, hvaS mikiS vit mér gafst
þá — meira vit en endranær.
AS minsta kosti var mér ÞaS á svipstundu ljóst, aS maSur-
inn hefSi hrokkiS viS, þegar eg hrópaSi upp, og mist þá um leiS
eitthvaS niSur á gólfiS; líka þaS, aS hann hafSi ekki komiS í
góSum tilgangi. En samt varS eg ekki vitund hrædd um, aS
liann myndi gera mér nokkuS ilt, né aS eg myndi missa nokkurn
hlut úr herberginu mínu. En eg hugsaSi um elsku-vinina mína
uppi á loftinu, og einsetti mér meS guSs hjálp aS koma þjófn-
um út úr húsinu áSur en hann færi upp á loftiS.
Eg ligg æfinlega viS herSadýnu í rúminu mínu vegna hóst-
ans, svo eg þurfti ekki aS færa mig neitt til. Eg rétti honum
því bara höndina og sagSi: ‘Kondu hingaS, sonur! Amma vill
fá aS talia viS þig.’ — Og trúirSu því, aS alt eins og litill
og gegninn drengur mjakaSi hann sér á hliS aS rúminu mínu
og lofaSi mér aS taka í höndina á sér, sem hékk niSur meS hliS-
inni á honum. Hann var heldur ekki mikiS meira en drengur,
fanst mér. — Nú, hann kom til mín, og eg hélt fast um höndina
á honum og slepti henni ekki og sagSi viS hann:
‘Þegar eg var ung stúlka, þá komu nýárs-gestir aS heim-
sækja mig nokkuS snemma stundum, en þú hefur orSiS langt á