Sameiningin - 01.01.1908, Blaðsíða 32

348
á svipinn, þá var ætíð séð um, aS hún aö minsta kosti fengi atS
heilsa. upp á nokkra af sínum vinum með nýárs-kveöjunni:
„Gott og blessað nýár!“ Og þá gerði hún þaö upp á gamla
móöinn, meö hinum mikla innilegleik, sem áöur tíökaöist, þrátt
fyrir árin öll, sem hún bar á baki sér.
Söguritarinn lét mjög sjaldan farast fyrir að nota tækifæri
það, sem vinum hennar bauöst. Einn nýársdag viar hún samt
aíS heiman. En undir eins og tækifæri gafst fór hún að heilsa
upp á gömlu konuna, sem fagnaöi henni hjartanlega og sagöi:
,.Þaö er ekki um seinan aö árna Þér allrar blessunar á nýja ár-
inu, góða! En eg siaknaöi þín.“
Brosandi sagöi hún, sem gamla konan hélt svo hlýtt uni
höndina á: „Nú, eg held, aö gestirnir hafi veriö nógu margir
samt. Og helst til margir; því þú ert svo föl og þreytuleg.
En nú veröur þú aö segja mér, hverjir komu til þín.“
Þjónusta gömlu konunnar segir þá í lágum róm: „Það
var einum of margt. Og þaö er Þaö, sem gengur að henni.
Annars mun hún segja þér um hann, því hún getur varla um
annað talað.“
Elálf-utan við sig segir húii þá: „Það voru þeir sömu og
vanalega. En eg þarf nú samt að hugsa mig um; því fyrsti
gesturinn minn hefur komið mér til þess hálft í hvoru að gleyma
hinum.
„Nú, hann hefur hlotið að vera einn af biðlum þínum frá
því fyrir- löngu löngu“—sagði eg hlæjandi.
Að það var henni ekki neitt hlátursefni var augljóst; því
hún hristi höfuðið og sagði mjög alvarlega:
„O, nei, góðin mín! Hann var ólíkur öllum þeim, sem áð-
ur hafa heimsótt mig. Og eg gfeymi honum aldrei — ialdrei.“
Það leyndi sér ekki, að í Þetta sinn var gamla konan ekki
-með hugann í löngu liðinni tíð, og að hania langaði til þess að
tala. um þetta, sem nú var efst í sálu hennar. Eg beið því ró-
lega eftir sögu hennar.
Jæja! það var. þá svona. Og nú skaltu heyra, — sagði
ihún og laut fram, eins og hún var vön að gera, þegar hún var
að segja sögur. Mér var ómögulegt .að sofna síðustu stundir
gamla ársins. Því eg var að hugsa um það, hvernig drottinn
hafði leitt mig, og hvað góður hann hafði verið við mig. Og
hjarta mitt varð svo fult af þakklátsemi, að eg hefði farið beint
að syngja í rúmi mínu, ef eg hefði ekki verið hrædd um að
vekja fólkið.
Þú veist Það, að eg sef í gamla herberginu mínu niðri, en