Sameiningin - 01.03.1954, Blaðsíða 15

Sameiningin
13
VORIÐ KEMUR
Vorið kemur, verðir Ijóssins kalla:
Vdkið, lítið morgunroðans glóð.
Myrkrin liopa, hlekkir dauðans falla.
Höndin milda opnar lífsins sjóð.
Heyrið vorsins hörpustrengi gjalla;
heyrið, nemið vorsins sigurljóð.
Þegar vorið vaggar blómum sínum,
vefur jörð í fegurð skaparans,
lát þá einnig lifna í huga mínum,
Lífsins faðir, gróður sannleikans.
Veit mér kraft af kærleiksanda þínum,
kraft og Ijós, í nafni Frelsarans.
Og nú mænum vér í anda á upprisuna. Þar er mesta dýrð
allrar mannkynssögunnar.
Bezt er sagt frá upprisu-undrinu í guðspjöllunum.
Menn, hrifnir af henni, hafa leitast við í ræðu og ljóði
að segja frá áhrifum sjónar í anda þeirra. Eitt dæmi þess
er eftirfylgjandi partur af ljóði eftir danska skáldið
Grundtvig í þýðingu Jóns Runólfssonar:
„Alheims-blysið árla risið,
árla risið! Myrkrið þver.
Ljóssins fjandi Ijóssins brandi,
Ijóssins brandi sleginn er.
Alheims-blysið árla risið,
árla risið! Myrkrið þver.
Syngja hæðir sigurkvœði,
sigurkvæði um fjörgjöf hans,
hans, er dó oss, hans, er bjó oss,
hans er bjó oss lífsins krans.
Syngja hœðir sigurkvæði,
sigurkvœði um fjörgjöf hans.
Engla skarar ofan fara,
ofan fara í gegnum ský.
Gröfin Ijómar gleði hljóma,