Sameiningin - 01.03.1954, Blaðsíða 31

Sameiningin
29
og var því oft kallaður „prófasturinn þungbúni“, the Gloomy
Dean. — „Annað líf?“ sagði hann við blaðamenn í fyrra.
„Um það veit ég jafnmikið og aðrir — ekki neitt. Ég verð
að bíða og sjá“.
☆ ☆ ☆
Um annað líf hafa þó ýmsir aðrir haft heilmikið að
segja um þessar mundir, einkum á Norðurlöndum. Guð-
fræðingur í Danmörku, Lindhardt að nafni, lét þess getið í
fyrravetur, að hann gæti alls ekki hugsað sér himininn eins
og verustað þar sem hann síðar mundi mæta ástvinum
sínum. Út af því spunnust heilmiklar umræður. Lítilsvirðing
mannsins á líkræðum presta mæltist illa fyrir. Margir vildu
vita, hvort þetta væri kenning kirkjunnar nú á dögum.
Loksins hafa nú biskupar í Danmörku lagt sinn dóm á
skoðanir Lindhardts. Hann er „lélegur guðfræðingur“, segja
þeir, og fer villur vegar í mörgu. En kennarastöðu sinni
heldur hann eftir sem áður.
☆ ☆ ☆
Um eilífðarmálin var mikið skeggrætt í Noregi líka,
en ekki frá sömu hlið. Ole Hallesby, alþektur guðfræðingur
þar í landi, og strangur íhaldsmaður, flutti löndum sínum
hvassorða viðvörun fyrir ári síðan í útvarpi. „Ef þú ert ekki
trúmaður, þá varaðu þig!“ sagði Hallesby. „Ef þú skyldir
deyja snögglega, þá hrapar þú beint niður til helvítis!"
Þetta tóku margir óstint upp, og deilurnar urðu jafnvel
snarpari hjá Norðmönnum, heldur en hjá Dönum út af
bimnaræðunni. Blöðin hafa verið að birta bréf og ritgjörðir
alt árið, ýmist með eða móti. Kristian Scheldrup, biskup í
Hamar, gamall mótstöðumaður Hallebys, sagði að þess
konar fullyrðing væri „vafasöm og ófullkomin túlkun“ á
orðum Krists. Kirkjumáladeild ríkisins hefir nú lagt sinn
úrskurð á þessa deilu, og telur hún Scheldrup hafa rétt
fyrir sér. En annar biskup, Eivind Berggrav, sá sem frægur
varð á stríðsárunum fyrir mótþróa sinn við hervöldin
þýzku, hefir nú lýst því yfir, að hann muni mótmæla þessum
úrslitum. Þó er hann ekki að öllu leyti samþykkur skoðun
Hallebys. En honum finst ótækt, að ríkið hafi æðsta úr-
skurðarvaldið í deilum um trúaratriði.
☆ ☆ ☆
Páfakirkjan situr venjulega við sinn keip og þokast
hvergi, hvað sem á gengur í öðrum kirkjudeildum. Þó komu