Sameiningin - 01.03.1954, Blaðsíða 27

Sameiningin
25
atkvæði fulltrúa sinna. Hefðu þeir gert það, hefði orðið
harla lítið um framkvæmdir, og allt starfið hefði farið á
ringulreið. Þannig kom fram hin fjórfalda stefnuskrá
kirkjunnar: safnaðarstarf heima fyrir, trúboðsstarf, mennta-
mál og líknarstarf.
Ýmsar kirkjudeildir nágrannaþjóðanna höfðu skipulagt
starfsemi sína um það bil að séra Jón og samverkamenn
hans stofnuðu íslenzka kirkjufélagið, og tóku þeir þau sér
á margan hátt til fyrirmyndar. Þótt í smáum stíl væri,
kom brátt í ljós vísir þess, er þeir vildu koma til leiðar.
Þeir voru þess fullvissir, að hið mikla boð frelsarans um
að gera allar þjóðir að lærisveinum, að kenna og líkna,
næði einnig til útfluttra íslendinga. Aðaláherzlan var að
sjálfsögðu lögð á safnaðarstarfið heima fyrir, svo og á
heimatrúboðsstarfið í hinum ýmsu nýlendum, þar sem fólk
okkar tók sér búsetu. Þá kom brátt fram vísir að líknar-
starfi, (Betel) trúboði erlendis, (séra S. O. Thorlakson í
Japan)og að kristilegri og þjóðlegri menntastofnun (Jóns
Bjarnasonar skóli).
Nú eru brátt liðin sjötíu ár síðan kirkjufélagið var
stofnað, telur það nú 37 söfnuði, með tæplega fimm þúsund
fermdum meðlimum, og hefir fjórtán starfandi prestum á
að skipa. Sumir þessara safnaða eru lítið meira en nafnið
eitt, og talið er nauðsynlegt að endurskoða meðlimaskrá
sáfnaðanna til að fá rétta mynd af starfskröftum félagsins.
Bn tölustafir út af fyrir sig gefa aldrei nákvæma mynd af
starfskröftum nokkurs félagsskapar, þar er það andinn og
áhuginn sem ræður. Það skal fúslega játað, að mikið og
göfugt starf hefir verið unnið innan vébanda þessa félags
undanfarna áratugi, en það hefir einkum miðað að því að
halda í horfinu heimafyrir á hverjum stað. Auðvitað hefir
það misheppnast sums staðar fyrir áhugaleysi heimamanna,
prestafæð og önnur óhöpp. Kirkjufélagið hefir ávallt gert
sér ljóst, að því ber að efla heimatrúboðsstarfið, og það
hefir jafnan verið aðalmál þess. En einnig á því sviði hafa
fjárframlög hinna eldri og öflugri safnaða verið ófullnægj-
andi, þess vegna hefir verið um viðhald fremur en framsókn
að ræða nú hin síðari ár.
Skilningur okkar á hlutverki kirkjunnar, utan heima-
safnaðanna, virðist ekki hafa glæðst að neinum mun, frá