Sameiningin - 01.09.1931, Qupperneq 8

2Ó2
Hjálp í nauðum
(Rœða á 13. sunnudag eftir tr'mitatis, 1931)-
Eftir Björn B. Jónsson,
Guðspjallið, sem kirkjan hefir valið söfnuðunum til íhugunar
á 13. sunnudaginn eftir trinitatis, er dæmisaga Krists um miskunn-
sama Samverjann, eins og hún er sögð í 10. kap. í guðspjalli
Lúkasar. Langt er frá því, aS vér bindum oss við þá ritningar-
kafla eina saman, sem endur fyrir löngu voru ætlaðir helgidögum
kirkjuársins. En í þetta sinn og eins og á stendur getum vér
ekki gengið fram hjá guðspjalli dagsins, svo sérstakt erindi sem
það á nú til vor mannanna.
Það ætti að fara vel á því, er nú skal hugleidd ]?essi hin
lærdómsríka dæmisaga frelsarans, að byrja með því, að raða á
borðið hér fyrir framan oss myndum af mannverum þeim öllum,
sem eiga þátt í sögunni:
1. Nauðlíðandinn, maðurinn, sem féll í hendur ræningjanna.
2. Ræningjarnir, er féflettu og hálfdrápu ferðamanninn.
3. Presturinn, sem gekk fram hjá og skifti sér ekkert af
nauðstadda manninum.
4. Levítinn, sem sömuleiðis gekk fram hjá.
5. Samverjinn, sem bjargaði nauðstadda manninum af mikl-
um drengskap.
Við setjum þá hér á horðið fyrir framan oss fyrst myndina
af nauðstadda manninum, eins og hann liggur, meðvitundarlaus,
Ijlóðugur og dauðvona við alfaraveginn. Við vitum ekki einu
sinni hvað hann heitir, eða hvað þeir hafa heitið, allir þeir ótal
mörgu, sem þessi dæmisögumaöur er táknmynd af,—allur sá grúi
einstakra mannvera og heilla þjóða, sem á liðnum öldum hafa
hnigið niður dauðvona við alfaraveg mannlífsins. N-öfnin þeirra
veit sá einn, sem alt veit. En eins og myndin blasir við oss nú,
erum við ekki í vafa um það, hvað nauðstaddi maðurinn heitir
í ár. Hann heitir mannkynið. Mannkynið um veröldu alla er í
nauðum statt. Það er svift klæðum, rænt fé sínu. barið til óbóta,
og, þaS sem lakast er, það er meðvitundarlaust um orsakir meina
sinna, og hefir enn hvorki komið auga á þann eyk, er það fái borið
til bygða, né á smyrsl þau, er það fái borið á sárin sín. Þó er
það eitt farið að bæta úr, að nauðlíðandi mannkynið, er farið að
finna til rauna sinna, kannast hispurslaust við það, aö það hafi
fallið í ræningja hendur, að því líði afar-illa, og það bíður og
hrópar og biður, að nú komi því einhver ráð til bjargar.