Sameiningin - 01.09.1931, Qupperneq 13

267
sem hafa djörfung til aÖ tala, og tala hátt, þótt aðrir þegi, um
spilling og ranglæti samtíðarinnar; boÖa öllum rænigjum dauða og
dónt, en tala hug og kjark í ntenn til að þola þrautirnar og til
aö hefjast handa í nafni GuÖs og réttlætisins til þess að endur-
bæta mannlífið. Það eru menn, sem ekkert hræðast annað en
það, að vera lítilmenni og svíkja köllun sína. Það eru þá líka
engar raddir, sem á yfirstandandi tíð vekja meiri athygli en raddir
nokkurra hinna spámannlegu presta, sent víðsvegar um land og í
hverri viku tala svo hátt, að öll þjóðin hlustar; og þeir hryngja
í Jesú nafni til nýrra og helgari tíða hér í mannheimi. Þá er
kirkjan sæl, ef spámönnum hennar fjölgar og þeir eflast æ meir
að eldmóði og prestar hennar verða fremstir í flokki, er barist
verður fyrir frelsi og lífi mannsins, sem fallinn er í hendur ræn-
ingjunum. Guð gefi öllum prestum náð til þess aö hjálpa til þess
að Ijera særða manninn heim í gistihúsið og græða hann; þeirn
prestum einum ber fólkinu að fylgja og elska þá og virða.
Og nú kemur Levítinn til sögunnar. Vert er að gera sér grein
fyrir því, hverir Levítarnir voru. Þeir voru afkomendur Leví
sonar Jakobs. Þeir höfðu i öndverðu verið kjörnir til þess að
dreifa sér út utn alt landnám Hebreanna í Kanaan og halda uppi
helgisiðum hjá öllum ættkvíslunum. Þeir voru útvaldir fyrir-
liðar í öllum kirkjulegum málum þjóðarinnar. Prestarnir áttu
jafnan að vera af Levís ætt. Á dögum Krists bar jafnaðarlega
litið á Levítunum. Þeir voru þjónar prestanna og auðsveipir
þeim í öllu. Þjóðin virti þá raunar sem andlega leiðtoga sína,
enda þótt hún yrði fyrir ójöfnuði af þeirra hálfu og yrði rnargt
að líða fyrir sífeldar kröfur Levítanna um fjárframlög til kirkju-
þarfa. Dæmisagan segir, að þegar nú einn þessara geistlegu leik-
manna hafi komið þar, sem særði maðurinn lá, þá hafi hann gengið
fram hjá,—alveg eins og presturinn.
Nú myndi þá Levíti þessi tákna í vorri tíð leikmanna-leiðtoga
kirkjunnar, þá leikmenn, sem fremstir eru í söfnuðunum, þá er
þar hafa völd, þá er ríða til kirkjuþinga og að mörgu leyti annast
um hag og fyrirtæki kirkjunnar. Venjulega eru þaö vænir menn
og guðhræddir. En þeim fer oft sem prestunum. Þeir ganga
fram hjá neyð mannfélagsins. Kirkjumálin sitja í föstum skorð-
um. Lögmælt fyrirtækin þarfnast mikilla umsvifa. “Starfs-
málin” hafa sinn gang. “Business” kirkjunnar má ekki líða við
það, að menn tefji sig við að stumra yfir manninum, sem liggur
hálfdauður úti á veginum. Það getur og mælst illa fyrir, því
það er nýmæli. Óhultast að vera ekki með neinar nýjar grillur.—
Og þó eru nú Levítarnir, leikmanna-höfðingjar kirkjunnar, í
öllum áttum að vakna. Mjög víða taka trúaöir leikmanna-leiðtog-