Sameiningin - 01.09.1931, Síða 25

279
Nei, glaðir barna feöur eru þeir, góðir nágrannar, góðir
borgarar í vanalegri ameriskri borg, sem full er af leikmynda-
skálum, töggu trogum og margvíslegum hljóÖa-tólum, símum, gas-
kerrum Fords, raflogum, gashlóÖum, tannlæknum, steyptum
hlemmi-götum og clinics, (staðir þar sem krankir fá kaun sín
reifuð gegn því að læknar læri af vesöld þeirra), teina-kerrum
knúðum rafi, fréttablöðum, leikskálum, kerruskýlum og tann-
burstum—í stuttu rnáli full með miljón hagræðum og einu til að
gera ævi vora þokkalega og notasama, fráskila nekt og einfeldni
(sem æsilegar trúar-kviður þróast af) og vandlæti af einsetum og
fásinni. Ekki fremja fésýslumenn í Kansas City eitt né neitt við
blundværð fornra andlegra öfga. Keirnur af hrosshárs-skyrtum
og bænavökum við knéföll er kevðju þeirra færstum fjarri.
Þeir vilja að börnum sínum líöi vel—virkta vel. Og vitanlega
rétta þeir öðrum það sem þeir trúa að sæla sé.
Bænalífið
(The Lutheran)
“Bænin er iðkun vitundarinnar um návist Guðs.” Þessi ein-
falda skilgreining er eftir William Adam Brown. Eftir því hefir
gjörvalt líf Jesú verið bænarlíf. Sérhver lærisveinn Krists ætti
þá og að gera líf sitt æfilanga “iðkun vitundarinnar um návist
Guðs.” Sérstök atvik réðu því, að þessi innri bænarandi braust
út hjá Jesú í orðum. Það er og þá, þegar vér færum bænarand-
ann í orð, að segja má, í fylstum skilningi, að vér biðjumst fyrir.
Drottinn vor varði mörgum stundum til þess að eiga tal við
föður sinn á himnum. Oftsinnis hvíldist hann frá störfum, þótt
hann ætti undur annríkt, og flýði burt frá mönnum til þess að
vera einn með Guði. Það kom fyrir, að hann var heilar nætur
á bæn. Áður en hann réðst í að flytja ræðuna á f jallinu, var hann
alla íróttina á bæn. Nú á dögurn væru ræður prestanna fullkomn-
ari, ef þeir bæðust rneira fyrir. Áður en Jesús útvaldi postulana
tólf, varði hann allri nóttinni til bænargjörðar. Hann lofaði Guð
þegar þungt blés á móti: “Bg vegsama þig, faðir, herra himins
og jarðar, að þú hefir hulið þetta fyrir spekingum og hygginda-
mönnum, og opinberað það smælingjum. Já, faðir, þannig varð
það, sem þér er þóknanlegt.” (Matt. n, 25-27). Hann lofaði
Guð þegar alt lék í lyndi, eins og þegar þeir sjötíu kornu aftur
úr sendiförinni: “Samstundis varð hann glaður í heilögum anda
og sagði: “Eg vegsama þig_ faðir, herra himins og jarðar.” (Lúk.
10, 21-22). Og við legstað Lazarusar baðst hann fyrir og mælti: