Sameiningin - 01.09.1931, Qupperneq 27

föður síns og segir honum frá öllu, sem það langar til að eignast.
Svo er ávalt, þá ástríkt samband er milli barns og föður, og séu
óskir barnsins stundum eigingjarnar, þá skilur faðirinn yfirsjónir
æskunnar, en tekur ekki hart á þeim. En framför er það bjá
barninu og ber vott um manngöfgi hjá því, þegar það fer að
biðja föður sinn að gera vel til leikbróður síns og gefa honum
líka. Öll erum vér á bernskuskeiði, er til trúar og kristindóms
kemur, og oftlega virðast víst bænir vorar föður vorurn á hæð-
um bera vott um mikla eigingirni í fari voru. Óefað gleður það þó
hjarta hans, þegar hann heyrir að vér biðjum jafnvel meir fyrir
öðrum, en sjálfum oss. Og þegar innihald bænar vorrar fyrir
öðrum, veröur fremur fyrir sálar-velferð þeirra, heldur en fyrir
efnalegum hagsmunum þeirra, þá fyrst höfum vér lært að hiðja
í anda Jesú.
Leyndardómur hamingjunnar.
Þegar Jesús kendi lærisveinum sínum að biðja, þá fól hann
í bæninni lykil hamingjunnar: “Verði þinn vilji." Þenna fúsleika
til að láta stjórnast af vilja Guðs vantar einatt í bænagjörð vora.
Það er eins og vér ætlum oss að ráðast á herbúðir himnaríkis
og hafa þaðan með valdi, það er vér girnumst. Vér heimtum
fremur en biðjum. Einhver hefir sagt, að í rauninni biðjum vér
á þessa leið: “Heyr þú, Drottinn, þjónn þinn talar,” í staðinn
fyrir: “Tala þú, Drottinn, þjónn þinn heyrir.” Jesiis sýndi undir-
gefnisanda ekki einungis í bænum sínum, heldnr iðkaði hann i
öllu verki. Þegar hann í grasgarðinum Getsemane horfðist í
augu við krossinn og alt það, er krossinn táknaði, líkams-kvalir
og sálar-angist, þá bað hann á þessa leið: “Faðir minn, ef mögu-
legt er, þá fari þessi bikar fram hjá mér; þó ekki sem eg vil,
heldur sem þú vilt.” (Matt. 26, 39). Orð þau sanna, að sam-
band Jesú við föðurinn var alfullkomið. Heföi nokkur önnur
ráð fundist oss til hjálpræðis, þá hefði Jesús glaður tekið þau.
Leiðin framundan lá þar sem var koss svikarans, háðung hand-
tökunnar, þreyta krossburðarins, nagla-stungur, þyrnikóróna,
krossinn og angist dauðans; hefði önnur og greiðari leið legið
að takmarkinu, hefði hann áreiðanlega valiö hana. En faðirinn
vissi bezt, hvað við átti, og sjálfsagt var að gera vilja hans. Á
þá leið verða kristnir menn jafnan að biðja. Það er leyndardóm-
ur hamingjunnar. —B. B. J.