Sameiningin - 01.09.1931, Síða 9

2Ó3
Þá komum vér a8 ræningjunum. Hve stór ránsmanna hóp-
urinn hefir verið, sem lagði að velli ferðamanninn á Jerikó-veg-
inum, vitum við ekki. Ekki heldur fáum við með tölum talið þá
ræningja alla, sem lagt hafa hendur á mannkynið nú og felt það
til jarðar. Óefað er hann stór, sá ránsmanna-hópur. Eins og
ræningjarnir koma oss fyrir sjónir, þá eru þeir ekki mannverur,
heldur illir andar, sem orðið hafa manneðlinu yfirsterkari, af-
vegaleitt það, bundið fyrir augu þess, rænt góssi þess og sært það
í hjarta-stað. Eg þekki ekki nerna suma þessa djöful-anda, sem
í vorri samtíð hafa ráðist á mannkynið og leikið það svo hart, sem
raun ber vitni um. Eg hefi komið auga á suma ræningjana. Eg
hefi til dæmis séð þann ræningjann, sem það hlutverk vann, að
binda fyrir augun á mannkyninu. Hvaða nafn sem við gefunr
þeim illa anda, þá verður honurn lýst á þá leið, að hann sé djöfull
sá, er svefn-þorni stakk hugsjóna-vitund mannanna, svæfði með
ærslum mammons og munaðar viðkvæmnis-kendir mannsálnanna,
og vafði mönnunum þann héöinn um höfuð, sem þá gerði blinda
fyrir gildi hinna æðri verðmæta hjartans og andans. Á vorri tíð
hafa strengir verið slitnir af hörpunum, stuðlar feldir úr ljóðunum,
ástin kæfð í hjörtunum. Gleðiljós listanna brenna nú með raf-
orku, en dauð eru ljósin á smálömpunum heima fyrir. Slagharp-
an húkir úti í horni, en glymvarpið gellur á borðinu, fyrirhafnar-
laust hverri sálu, sem inni er. Dauðar eru glóðir, er áður voru
á arinhellum, þar er sátu saman börn og foreldri við sögur og
ljóö, að loknu dagsverki, og vinir sóttu óboðið vini heim, og hugir
manna vermdu sig í samræðum og söng. En því meiri er áfergjan
í gleðina úti, sem manni er skamtað í aski og kaupa má í punda-
tali. Við þenna yfirborðs-glaum hafa hjörtu mannanna sofnað og
dýpstu tilfinningar þeirra gerðar að athlægi í kvikmyndahúsum.
Vélarnar hafa dregið viðkvæmnina burt úr mannshjartanu og
verkið úr mannshöndinni, sem nú hangir iðjulaus, hve fegin sem
hún vill vinna. Það hið dýrmæta afl til hamingju, sem vits-
munir manna hafa framleitt með dásamlegum uppgötvunum, hefir
ekki náð takmarki sínu fyrir þá sök, að mannfélagið hefir ekki
náð enn að sníða stakk sinn við hæfi þess. Efnið hefir vaxið and-
anum yfir höfuð, hugvitið borið hjartað ofurliði, viðkvæmnis-
kendir sálarinnar hafa sofnað við glaunr framfaranna. Ræning-
inn hefir svo fast bundið fyrir augu mannkynsins, aö það fær
ekki séð sjálfs síns instu, æðstu og helgustu mið.
Komið höfum vér og auga á annan djöful í flokki ræningj-
anna, þann, sem það hlutverk hlaut, að fara í vasa hins blinda
manns og taka af honum fjármuni hans. Nafn hans er hvergi
skráð, en aðferð hans má lýsa á þessa leið: