Sameiningin - 01.09.1931, Blaðsíða 12

206
leið, getur sagan fárra merkismanna í prestastétt Gyðinga, annara
en Elí, Ezra og Sakaríasar. Verulegir kennimenn voru prestarnir
ekki. Það hlutverk var ætlað “fræðimönnunum,” en þó sérstak-
lega spámönnunum. Spámennirnir voru hinir sönnu og miklu and-
legu leiðtogar þjóðarinnar. Kristur lét eftir sig enga prestastétt,
en að því er viðkemur andlegri leiðsögn safnaðar hans voru spá-
mennirnir hans fyrirmynd. I spor þeirra stigu postularnir, og
sönn kristileg prestastétt, fyrst ófyrirsynju hefir því nafni verið
haldið, er stétt spámannlegra leiðtoga, þótt og gegni þeir helgi-
siða-þjónustunni í kirkjunni og hafi þar vegleg störf með hönd-
um.
Prestastétt sú, er Kristur fyrirhitti á ættjörð sinni, var harla
ómerkileg, og prestarnir voru skæðustu óvinir Krists. Af Gyð-
ingasögu má fá all-skýra mynd af mörgum prestunum, sem gegndu
embættum á dögum Krists. Það má sjá, að þeir voru fyrst og
fremst andlausir bókstafs-þjónar, en líka afar-eigingjarnir menn
og óhreinlyndir; þeir öfunduðu hver annan og vildu skóinn hver
niður af öðrum og sátu aldrei á sárshöfði hver við annan. Sumir
þeirra voru ógurlega siðspiltir menn. En alþýða átti að trúa því,
að þeir væru öðrum mönnum helgari. Það er sýnilega ekki af
handahófi valið, er Jesús velur mann úr þessum flokki til þess
að koma þar að, sem dauðvona maðurinn lá. Presturinn gerði
ekkert, gekk fram hjá. Um svona atvik hljóðaði engin greinin
í bænabókum hans. Honum kom þetta ekkert við. Hann hefir
ef til vill heldur ekki verið neinn maður til þess, að bera manninn,
þó hann hefði viljað.
En hvað líSur þá prestum kirkjunnar í núlegri tíð? tlvern-
ig snúast þeir við nauðstadda manninum?
Ef til vill má ekki ætlast til mikils af prestunum, er um
ræðir að ganga í berhögg við böl og spilling mannfélagsins. Þeir
eru ekki að öllu leyti frjálsir menn. Æði víða eiga þeir brauð
sitt undir náð peningamannanna og vinsældir sínar undir hverf-
lyndu hylli almennings. Margir þeirra eru og alt of miklir aum-
ingjar til þess að áræða nokkurn skapaðan hlut. Margir þeirra
eru ekkert annað en nokkrar siðvenjur, sem þeim hafa verið
kendar. Þeir eru líka einatt svo uppteknir við deilur og sundrung
sín á milli, prestarnir, að þeir hafa hvorki tóm né lund til þess
að liðsinna mannfélaginu í nauðum þess.—Og þó er svo Guði
fyrir að þakka, að á vfirstandandi tíð eru í flokki prestanna fleiri
spámenn en líklega í nokkrum öðrum flokki manna, menn með
lifandi anda og logandi sál, sem berjast fyrir lausn nauðstadda
mannsins úr höndum ræningjanna, menn, sem leggja sig alla
fram til þess að afla sér þekkingar á högum mannfélagsins, menn