Sameiningin - 01.09.1931, Side 22

276
megin, margt guÖlaust og mauramegnt, og því er oss sannur sálu-
bati aÖ lesa annað eins og þetta, hitt ekki síður, aÖ verÖa þess
vör, að til eru ennþá kvenfólk og karlmenn, er vel hefir gengið í
heimi nytja-starfs og framkvæmda, er kveða já við þegar spurt er:
Mundi það geta verið Guð ?
Þið ungu stúlkur og ungu piltar, sem fitjið upp á og grettið
ykkur við þvi að trú og hinn íiýji siður geti farið saman, vitið
víst, að kveðjan kom frá starfsömu og hygnu hepnisfólki. Hve-
nær bar svo til, að latir menn, refilstiga og ólánsmenn, næðu í
nóga peninga fyrir hálfrar opnu rúm undir auglýsingu, arðlausa
fyrir þá sjálfa?
Aldrei. Nægta nóg er af skaðamönnum, fullum súrskapar
og röksemda þjarks, albúnum til að sundra Guði, ásamt nálega öllu
öðru í lífi mannanna, sem vekur fögnuð i hjörtunum og gerir tor-
færur auðfarnar; en þeir geta ekki lofað því, að fögnuður sé sam-
fara hugarfari þeirra, og sæla, því að ævi þeirra segir sjálf eftir:
Þeir eru allra fúlastir og una verst við lífið.
Þeir lifa í menningu, sem nefnd er “hin kristna öld” og í
veröld, sem nefnd er “Kristindómur.” Og þó beint séu upp vaxnir
af þeirri öld og þeim stað, þá vilja þeir engan trúnað veita Jesú
Kristi.
Bara af því að sumir prestar vanrækja skyldur sinar, að kost-
bærar kirkjur eru reistar meðal öreiga hreysa, þar sem skortur á
heima og böl, bara af því kreddur hafa blindar verið, grimmar
og óvita, meðan héldust, af þessu og engu öðru, liafna sumir rnenn
og sumar konur hinum mesta fögnuði, sem lífinu má veitast: að
gefa Guðs lögum sál og líkama og lifa á þessari jörð við yndi
himins.
Mér þykir alt annað en gott að hugsa til, hvernig þessu fólki
varð við að lesa fyrnefnda Páska-kveðju. En einu gildir með
hve miklum lærdómi og hvassri hugsun það hæddist að henni.
Sönn er hún alt um það. Æfintýr, gleði og gaman fylgja því að
hlýða þeim lögum, sem sléttur og réttur trésmiður birti, í fjalls-
brekku, fyrir tvö þúsund árum. Ánægja fylgir þvi að vera lítil-
látur, friðsamur, hreinhjartaður, sú ánægja gengur aldrei til þurð-
ar; þeirri konu, sem lifir við autt og snautt, ef hún er til þjónustu
fús,—að taka lægstu sætin—að týna lífi sínu algerlega hjá þeim
sem hún getur stutt—af ást til Guðs—þeirri konu mun yndi veit-
ast, sem dvín aldrei.
En ekki má gleyma, að þessa hluti ber að stunda af ást til
Guðs, ella verða þeir furðulega ófrjóir, geiga til afglapa, þó í
góðu skyni séu gerðir. Eitt afbrigði heims skipunar (er vér þekkj-
um af ávöxtunum, þó lög þess séu ennþá dulbúin) knýr mann eða