Sameiningin - 01.12.1931, Blaðsíða 8

358
Þar sem hiÖ stórvaxna pálmatré stóíS einmana og horfði út
[yfir eySimörkina, kom það dag einn auga á óvænta sjón, sem fylti
það slíkri undrun, að víÖfeðm laufkróna þess vaggaöist fram og
aftur á grönnum stofninum. Úti viÖ brún eyÖimerkurinnar komu
tvær mannverur fótgangandi einar saman. Þær voru ennþá svo
langt í burtu að úlfaldar þeirra sýndust á stærð við maura; en
það var ekkert vafamál, að þar voru tvær mannverur á ferð. Tvær
mannverur, sem aðkomandi voru i eyðimörkinni, því pálmatréð
þekti eyðimerkurbúana. HJér voru á ferð maður og kona, sem
hvorki höfSu leiðsögumenn né áburðardýr né tjald né heldur
vatnsbelg meðferðis.
“Sannarlega,” mælti pálmatréð við sjálft sig, “eru mannver-
ur þessar hingað komnar til að deyja.”
Pálmatréð svipaðist skyndilega um.
“Mig furðar á því,” mælti það, “að Ijónin eru ekki komin á
faraldsfót til að elta bráð þessa. En eg sé ekki einu sinni eitt
þeirra á ferli. Eigi fæ eg heldur séð neinn af ræningjum eyði-
merkurinnar. En eflaust koma hvorutveggja á kreik bráðlega.”
“Sjöfaldur dauðdagi bíður vegfarendanna,” hugði pálma-
tréð. “Ljónin rífa þá í sig, höggormarnir stinga þá, þorstinn
kvrkir þá, sandstormurinn grefur þá, ræningjarnir vega þá, sól-
stungan brennir þá, og hræðslan tortímir þeim.”
Og tréð reyndi til að hugsa um eitthvað annað. Það komst við
af örlögum þessara mannvera.
En á víðlendri eyðimörkinni, sem blasti við sjónum við fætur
pálmatrésins var enginn sá hlutur, sem það hafði eigi þekt og virt
fyrir sér ár-þúsundum saman. Þar var ekkert til að draga að sér
athygli þess. Ósjálfrátt hvarflaði hugur þess aftur að vegfarend-
unum tveim.
“f nafni þurksins og stormsins,” mælti pálmatréð, ákallandi
erkióvini alls lifandi, “hvað er þaS, sem konan heldur á á handlegg
sér? Ekki sé eg betur en, að heimskingjar þessir hafi einnig hvit-
voðung í för með sér !”
Pálmatrénu, er var fjarsýnt, eins og títt er um hina aldur-
hnignu, hafði ekki missýnst. Á handlegg sér hélt konan á barni,
sem hvíldi böfuðið á öxl hennar og svaf.
“Barnið er ekki einu sinni nógu vel klætt,” mælti pálmatréð.
“Eg sé, að móðirin hefir brotið upp kyrtil sinn og varpað honum
utan um það til skjóls. í mesta flýti hefir hún gripið Ijarnið upp
úr vöggu þess og hraðaö sér á brott með það. Nú skil eg hvernig
í öllu liggur: vegfarendur þessir eru flóttamenn.”
“En þau eru flón engu að síður,” sagði pálmatréð ennfrem-