Sameiningin - 01.12.1931, Blaðsíða 11

361
berjast viÖ þá, heldur en flýja hingaÖ. Hann sagÖi’aÖ þá hefÖi
þeirra beðið hægari dauÖdagi.
“Drottinn hjálpar okkur,” mælti konan.
. “Við erum einmana á vegum rándýra og höggorma,” sagðí
maðurinn. “Við höfum hvorki mat né drykk. Hvernig fær
drottinn hjálpað okkur?”
Hann reif klæði sín í örvæntingu og þrvsti andlitinu niður að
jörðinni. Hann var vonlaus eins og maður, sem ber banasár í
hjarta.
Konan sat upprétt með hendurnar á knjám sér. En augnaráð
það, sem hún sendi út yfir eyðimörkina, bar vott um algert von-
leysi.
Pálmatréð heyrði ,að þyturinn angurblíði í laufum þess varð
enn hærri. Konan hlaut einnig að hafa heyrt það, því að hún
beindi augum sínum i áttina til laufkrónunnar. Og jafnframt
fórnaði hún ósjálfrátt höndum til himins.
Svo djúp þrá lýsti sér í rödd hennar, að gamla pálmatréð
hefði fegið viljað vera engu hærra en skógar-runnur og hefði
kosið, að döðlur þess væru eins auðteknar og her þyrni-runnans.
Það vissi fullvel, að laufkróna þess var alþakin döðlu-klösum, en
hvernig í ósköpunum áttu mannverur, að geta komist upp í slíka
svimandi hæð.
Maðurinn hafði óðar séð að döðlu-klasarnir héngu svo hátt,
að vonlaust var um að ná þeim. Hann leit ekki einu sinni upp.
Hann bað konu sína, að girnast eigi það, sem ófáanlegt væri.
En barnið, sem vappað hafði um af sjálfsdáðum, og lék sér
að kvistum og stráum, hafði heyrt hróp móður sinnar.
Litli hnokkinn gat auðvitað ekki hugsað til ]>ess aS móðir hans
fengi ekki alt, sem hún óskaði sér. Undir eins og farið var að tala
um döðlurnar, fór hann að starblína á tréð. Hann braut heilann
um það, hvernig hann gæti náð í döðlurnar. Nærri lá að enni
hans hrukkaðist undir ljósum lokkunum. Loks varð andfit hans að
einu brosi. Hann hafði fundið ráðið. Hann gekk upp að pálma-
trénu, klappaði því með litlu hendinni sinni og mælti i blíðum,
barnslegum rómi:
“Pálmi, l^eygðu þig! Pálmi, bevgðu þig!’’
En hvað var nú á ferðum, hvað var að gerast? Það hvein i
pálmalaufunum eins og fellibylur hefði ætt gegn um þau, og upp-
eftir hávöxnum pálmastofninum fór titringur í tíðum bylgjum.
Og pálamtréð fann, að smásveinninn var ofjarl þess. Það fékk
eigi veitt honum viðnám.
Og með hávöxnum stofni sínum laut það barninn eins og