Sameiningin - 01.12.1931, Blaðsíða 17

367
aö umtalsefni, aí ]?ví eg hefi fundiíS þörfina til að eiga sem heil-
brigÖast hugarþel og aöstööu gagnvart þeim málum eins og öðrum.
En eg hefi átt erfitt með að komast að því efni á þann hátt, er eg
óskaði að gjöra; því það var ekki fyrst og fremst minn boðskapur,
sem eg vilcli flytja, heldur sá boðskapur, sem bygðist áreiðanlega
á málstað kristindómsins og kenningu Krists. Fyrir nokkru síðan
var eg svo að hugsa um þessi orð í Efesus-bréfinu, sem eg vitna
til við byrjun þessa máls, og sýndist mér þá a'ö þar vera eins og
beint til vor talað um það, hvernig vér ættum að haga oss í þessari
baráttu: “Því að baráttan, sem vér eigum í, er ekki við Idóð og
hold, heldur við tignirnar og völdin, við heimsdrottna þessa myrk-
urs, við andaverur vonzkunnar í himingeimnum. Fyrir því skuluö
þér taka alvæpni Guðs til þess að þér getið veitt mótstöðu á hinum
vonda degi, og getið að öllu yfirunnu staðist. Standið því girtir
sannleika um lendar yöar og klæddir brynju réttlætisins, og skó-
aðir á fótum með fúsleik til að flytja fagnaðarboðskap friðarins,
—og takið ofan á alt þetta skjöld trúarinnar, sem þér getið slökt
með öll hin eldlegu skeyti hins vonda; takið hjálm hjálpræðisins
og sverð andans, sem er Guðs orð.” (Efesus 6:12-17).
Finst yður ekki, að hér sé boðskapur, sem tali beint til vor
út af erfiðleikum yfirstandandi tíma? Finst yður ekki aö vér fá
hér hollar og ágætar bendingar í sambandi við þessi mál ? Er ekki
hægt að virða fyrir sér þessi viturlegu orð og hugsa svo: “Einmitt
svona þurfum við að nálgast baráttuna. Á þessum leiðum liggur
sigurvissan ?”
í þessu sambandi hugsaði eg líka til hins fagra sálms eftir séra
Valdimar Briern, sem hneigist að svipuðu efni. Þar eru fagrar
hugsanir, sem líka tala til vor á þessum tímum. Eg þykist skilja
að sálmaskáldið hafi þó í lniga dýpri skugga en þá, sem hér ræðir
um. En það má að nokkru leyti heimfæra orðin í þessu sambandi:
“Það er svo oft í dauðans skuggadölum
að dregur myrkva fyrir lífsins sól;
mér sýnist lokað ljóssins gleðisölum,
öll lokin sund og fokið hvert í skjól.
Ó Guð, lát enn þó ætið skina
mér opinn himinn þinn, að dýrð eg sjái þína.
(Sálmur 248)
Hjvernig getum vér þá í sem styztu máli gjört oss grein fyrir
þessum boðskap, sem hér er fluttur? Mér finst það vera fyrst og
fremst boðskapur um bjartsýni á hverju sem gengur. Það er vissu-