Sameiningin - 01.12.1931, Blaðsíða 10

360
inni. ÞaÖ var drottningin frá Saba, sem þangað hafði komið, en í
fylgd með henni var hinn spakvitri Salomó. Hin fagra drottning
varð að hverfa heim til lands síns, konungurinn hafði fylgt henni á
leið, og nú var skilnaðar-stund þeirra komin. “Til minningar um
stund þessa,” mælti drottningin, “gróðurset eg döðlu-kjarna í
jarðveg þenna, og mæli svo um, að upp af honum spretti pálmatré,
sem lifa skal og vaxa þangað til að fram kemur í Gyðingalandi
konungur, sem meiri er en Salomó.” Að svo mæltu huldi hún
kjarnann moldu og vætti hann í tárum sínum.
“Hjvernig stendur á því að eg hugsa um þetta einmitt í dag?”
mælti pálmatréð. “Getur það verið, að ferða-konan sé svo fögur,
að hún minni á hina dýrðlegustu allra drottninga, á hana, sem
mælti orðin þau, sem verið hafa mér lífslind og þroska fram á
þennan dag?”
"Eg heyri að hærra þýtur í laufum mínum,” mælti páírha-
tréð,” og er þar sem hljómi angurblíður feigðar-söngur. Það er
eins og þyturinn boði, að einhver eigi brátt líf sitt að láta. Gott
er til þess að vita, að ekki er um mig að ræða, þar sem eg er
ódauðlegur.”
Pálmatréð komst að þeirri niðurstöðu, að feigðar-söngurinn
hlyti að eiga við vegfarendurna tvo. Yissulega trúðu þau því
einnig sjálf, að þau ættu ekki langt eftir ólifað. Það var auðsætt
af svip þeirra, er þau fóru fram hjá einni af úlfalda beinagrindum
þeim, sem lágu meðfram veginum. Það var einnig auðsætt af'
aitgnaráði því, sem þau sendu nokkrum gömmum, sem fram hjá
flugu. Það gat ekki öðruvísi farið. Þau hlutu að tortímast.
Þau höfðu nú komið auga á pálmatréð og gróðurblettinn og
hröðuðu för sinni þangað í leit eftir vatni. En loks er þau náðu
þangað, hrukku þau saman af örvilnun, því að uppsprettan var
þornuð upp. Dauðþreytt lagði konan barnið niður á jörðina og
settist grátandi við uppsprettuna. Maðurinn varpaði sér niður við
hlið hennar og barði jörðina með knýttum hnefum. Pálmatréð
heyrði að þau töluðu um það, að þau hlytu að deyja.
Hann heyrði einnig af tali þeirra, að Heródes konungur hafði
látið myrða öll börn, tveggja eða þriggja vetra, af ótta fyrir þvi,
að fæddur væri hinn mikli konungur Gyðinganna, sem koma átti.
“Það þýtur enn hærra í laufum mínum,” mælti pálmatréð.
“Þessir vesalings útlagar munu brátt sjá upp renna hinstu stund
sína.”
Hanu varð þess einnig áskynja, að þau óttuoust eyðimörkina.
Maðurinn sagði, að betra hefði verið að bíða hermannanna og