Sameiningin - 01.01.1925, Side 22

16
yegna um, aS hegöa yöur svo sem samboSið er kölluninni, sem þér
voruS kallaSir meS." Menn mega ekki syndga gegn líkama sínum,
því aS líkami þeirra er musteri GuSs. Þeir eiga aS tala sannleika
hver viS annan, þvi að þeir eru hver annars limir. Þeir eiga aS
vera gjafmildir, af því aS Kristur þeirra vegna gjörSist ,fátækur.
Þeir eiga ekki að gjöra neitt af eigingirni eSa hégómadýrS, heldur
aS umgangast hver annan meS lítillæti, af því aSí Kristur tók á sig
þjónsmynd og var hlýSinn alt fram í dauSa. Fyrst er sýnin, svo
er starfiS; fyrst sannleikurinn, síSan skyldan; fyrst GuS, og siSan
hlýSni viS hann. Páll þekkir ekki haldgott siSferSi, annaS en þaS,
sem sprottiS er af trúnni.
Öldin okkar er ekki trúuS. Mannfjöldinn hugsar ekki um
GuS. Aldarbörnin grufla mikiS um heimsöfl og náttúrulög, en um
samneyti persónulegt viS skaparann finst þeim litlu máli skifta.
Þau vilja ekki láta Drottin ónáSa sig. ÞaS er eins og þeim finnist
skaparinn vera ÓnauSsýnleg tilgáta. Breytiþróunarkenningin er
mörgum kærkomin fyrir þá sök, aS þeim virSist hún kveða niSur
guSstrúna. ÞaS er eins og sú/ löngun eða tilhneiging liggi afar-
víSa í loftinu, aS vilja láta GuS hafa sem allra minst aS ,gjöra.
Fólk, sem aS nafninu til er' trúrækiS, er oft og tíSum trúarsnautt í
hjarta. Trúarfélögin gefa sig meir og meir viS mannúSarstarfsem-
inni. Áhuginn er meiri i umbóta-störfum ífyrir borgina, heldur
en í samneytinu viS GuS. Félagsleg starfsemi og rekistetna veitir
mönnum nieiri ánægju, heldur en tilbeiSslan. Og afleiSingarnar
leyna sér ekki. BænariSkanir í heimahúsum hafa lagst niSur aS
mestu, eSa menn þola þær eins og einhverja þrey.tandi siövenju. í
opinberum guösþjónustum hefir tilfinningar-krafturinn gengið til
þurSar. Andheitir sálmar fkólna viö kirkjusönginn; þakkargjöröin
kemur ekki sjálfkrafa frá hjartanu. Einkenni þaö hiS kirkjulega,
sem mest ber á, er dáöleysi hennar á þeim sviSum, þar sem mest
er þörfin á afreksverkunum. Smámunum er sint meS talsverðum
árangri, en þaS liggur ógjört, sem meiru varSar. Stéttarígur, viS-
sjár meS mannflokkum eSa kynkvíslum, eldur á milli þjóöa. þetta
eru þeir óhreinu andar, sein spilla' lífi mannkynsins, og kirkjan get-
ur ekki rekið þá út. ÞaS kyniS víkur ekki fyrir öSru en trúnni. A
stórum svæðum í mannfélaginu er siSferSiS í hrörnan, af því aS
undirstöSurnar trúarlegu hafa gefiS sig. Ekkert nema trúin getur
frelsaS mannkyniö frá tortíming. Batavon heimsins liggur í trúnni.
Mánnkynið vanhagar ekki eins mikiS um neitt á vorri tíS, eins og
um trú. Og enginn getur komið öSrum til hjálpar, trúarlega, nema
hann sé sjálfur trúaSur. ViS þurfum Páls viS. Hann var háfleyg-
ur og göfugur i trúnni; hann var menskur í hverri taug, náinn i
umgengni, bæSi viS GuS og menn; þjónaSi mönnunum á allan hátt,
eftir því sem í hans valdi stóð; taldi hug í þá meS trúnni, gladdi
þá meS voninni, lífgaöi þá meö kærleikanum, af þvi aS lif hans var
meS Kristi i Guöi. G. G.