Sameiningin - 01.11.1923, Blaðsíða 6

324
nýlendunnar í Kanaan. Þó liðnar væri margar aldir,
vildi ekki spámaðurinn að nöfn þeirra gleymdust, held-
ur væri minning þeirra blessuð um aldur og æfi.
Á svipaðan hátt viljum vér geyma minningu þeirra
mætu lijóna, séra Jóns Bjarnasonar, dr. theol., og frú
Láru. Þau voru íslenzkum frumbyggjum í Kanada
það, sem Abraham og Sara voru nýlendufólkinu í
Kanaan.
15. nóv., fæðingardag dr. Jóns Bjarnasonar, eða
um það leyti, er hans opinberlega minst víða. Og hennar
minning, frú Láru Bjarnason, er oss engu síður kær.
Hún var í sinni stétt jafn-mikil kona sem hann var
merkur maður. Þau munu ávalt sóma sér og sóma
hvort öðru í öndvegissætinu í sögu Vestur-íslendinga.
Hvernig fáum vér best heiðrað minningu þeirraf
Hvorugt þeirra myndi kjósa hrós, né heldur hafa
ánægju af mærðarfullu orðagjálfri. Séu þau okkur enn
svo nærri, að þau viti hvað við tölum og gjörum, þá er
það víst, að enga ánægju hafa þau af því, að nöfn þeirra
sé notuð sem -seiðmagn til þess eins að örfa tilfinningar,
og því isíður sem höft á hugsun eða sjálfstæði nokkurs
manns. Þau telja okkur áreiðanlega frjáls af þeirra
hálfu, til þess að láta leiðast af ljósi -sannfæringar okk-
ar og samvizku, eins og þau sjálf reyndust ávalt trú
sannfæringu sinni og samvizku. Minningu þeirra
lieiðrum við mest með því, að allir, sem þektu þau í lif-
enda lífi, kappkosti að fylgja trúlega því eftirdæmi, -sem
þau gáfu okkur að breyta eftir. Má hér nefna nokkur
dæmi hins fagra lífernis þeirra.
1. Mig langar fyrst af öllu til að minua á heimili
þeirra og heimilislíf. Ekki einungis á það mikla ást-
ríki, sem auðkendi heimilið og brosti við hverjum gesti,
sem að garði bar, og ekki einungis á guðræknina og guð-
ræknisistundirnar á heimilinu, lieldur líka á þær hvern-
dagslegu, og ef til vill má nú segja gamaldagslegu dygð-
ir, sem iðkaðar voru á heimili þeirra, svo sem lítillæti,
sparsemi og iðjusemi. — Engum þeim sæmir að hafa í